去年苍柏曾吾寿,此日青松又入图。好著茅亭覆嵇阮,山河天地觅黄垆。
南望江南满山雪,此情惆怅将谁说。徒随群吏不曾闲,
顾与诸生为久别。闻君静坐转耽书,种树葺茅还旧居。
终日白云应自足,明年芳草又何如。人生有怀若不展,
出入公门犹未免。回舟朝夕待春风,先报华阳洞深浅。
夫子宦游三十年,乞身归老旧林泉。须知朝路抽簪后,不要乡人负弩前。
儒素生涯图史富,官清门户子孙贤。羡君此去浑无事,满眼青山剑外天。
风吹芦苇鸣,残雪满桥板。
不见棹回人,愁立沙汀晚。
空山旧种江南春,含烟照雪疑幽人。幽人自看种梅趣,醉拥琼树歌香巾。
去年随春过江北,十里春风杏花白。北人不惯种梅花,失笑南人惟看雪。
梅南仙梅真绝奇,傅岩骨相吴门姿。上书未可挂冠去,要见著子和羹时。
露浓如水洒苍苔,洞口烟萝密不开。残月色低当户后,
晓钟声迥隔山来。春生药圃芝犹短,夜醮斋坛鹤未回。
愁是独寻归路去,人间步步是尘埃。
五看春尽此江濆,花自飘零日自曛。空有慈悲随物念,
已无踪迹在人群。迎秋日色檐前见,入夜钟声竹外闻。
笑指白莲心自得,世间烦恼是浮云。
悠悠我行迈,邈在天一方。道路无终极,时节异炎凉。
路逢故里亲,挥泣问家乡。妻子离别久,不知今存亡。
中原多白骨,城邑聚豺狼。远去无僮仆,思还绝糇粮。
寄语家中人,远行良可伤。
积水太古色,临深思无邪。连峰俯澹瀩,暗浪鸣谽谺。
苍茫蛟龙穴,窕窈鱼龙家。何年万石灵,走此千丈洼。
传闻苍山北,有寺凌飞霞。惊波驾蒲牢,白昼谁能遮。
至今所历地,断石如破瓜。年深事既往,至宝难披沙。
平生好古意,此语信非誇。乃知跃冶物,岂就世俗挝。
想像追蠡姿,徘徊大江涯。翻然忆泗鼎,长啸惊林鸦。
忆昔同游紫阁云,别来三十二回春。白头相见双林下,犹是清朝未退人。