往事今如此,前途巳可知。但求身健在,屡遇岁丰期。
自分为人拙,谁来问我痴。朝回高枕卧,梦见孝文时。
一雨豆苗绿,独行溪水西。繁露坠丛竹,新流涨芳堤。
偶与樵者语,忽闻幽鸟啼。内机久已息,处处武陵溪。
檐头密布蜘蛛网,砌下高堆曲蟮泥。达磨眼睛浑不顾,寻常读作一联诗。
彤云黯淡酿天寒,却向江头理钓船。
雪打蓬窗眠不着,声声时送到吟边。
笙簧世所贵,正调多溺沉。
有人怀古心,临风理瑶琴。
一弹秋月高,忽觉开尘襟。
或疑涧泉声,忽作鸾凤吟。
得意自怡悦,子期难再寻。
铜壶一枝梅,尽可为知音。
蓬弧六十八回春,潦倒颓龄愧此身。学圃祇期松菊茂,传家岂虑子孙贫。
喜闻翔骑初奔北,愁听长鲸未息尘。但愿太平调玉烛,烟霞高卧庆芳辰。
神功陶铸火初停,神物还堪太史铭。万籁敛声归大冶,百僚洗耳试新听。
鸣随仙仗元无戾,气应铜山固有灵。叩罢在悬清昼永,班行终见肃仪刑。
下竺山前打一遭,丁宁门子看溪桥。
恐惊绕磵梅花落,莫遣行人语笑高。
山翁自爱缊袍宽,白发尤宜制鹖冠。蓬巷三年贫不病,竹书一箧老仍看。
䲭鸦乱噪丹枫晚,鸾凤稀来翠柏寒。渺渺江湖交友绝,空闻渤海沸狂澜。
始参龙象种,终现马牛身。
再整冲冠髻,难忘漉酒巾。
散花天上女,拨草道中人。
寄语林和靖,非翁不卜邻。