妍媸苟不现,无盐诋西施。贪廉苟不著,盗蹠罪伯夷。
人心岂尽亡,神鬼难久欺。水浊不见月,水清石离离。
吁嗟转瞬间,儇诡何所施。
从人问乔木,系马得名园。柳带晴先绿,禽声暖更喧。
临池照清水,拂石置芳樽。不畏归侵夜,严城未掩门。
铜壶上水掖门扃,岑寂回廊起独行。日下屋山三面赤,月临天井四方明。
校经灯火初无禁,汗简文书不计程。坐忆故人清夜语,淡云飞去隔层城。
往作关东客,来携一束书。旅人观所主,野性乐玄虚。
过事都如梦,精庐宛若初。空怜两蓬鬓,萧飒十年馀。
偶从佳地又开颜,久坐凉飙意转閒。平野旷然清远目,白云深处指闽山。
伏枕高楼白日徂,梦回春色杳相扶。风流转觉中原尽,海岳惊看我辈孤。
寒雪千山双鬓老,浮云万里尺书无。也知俱壮观涛兴,只是漂零不可呼。
子击出,遭田子方于道,下车伏谒(yè)。子方不为礼。子击怒,谓子方曰:“富贵者骄人乎?贫贱者骄人乎?”子方曰:“亦贫贱者骄人耳!富贵者安敢骄人!国君而骄人,则失去国;大夫而骄人则失去家。失其国者未闻有以国待之者也,失其家者未闻有以家待之者也。夫士贫贱,言不用,行不合,则纳履(lǚ)而去耳,安往而不得贫贱哉!”子击乃谢之。
魏国太子子击出行,在路上遇见老师田子方,下车行礼拜见。田子方(却)不还礼。子击很生气,对田子方说:“是富贵的人能对人自高自大呢,还是贫贱的人能对人自高自大呢?”田子方说:“只能是贫贱的人能对人自高自大,富贵的人怎么敢对人自高自大呢!国君如果对人自高自大,那么就要失去国家,大夫如果对人自高自大就将失去封地。失去他的国家的人,没有听说有人用国君的规格对待他的;失去他的封地的人,也没有听说有人用大夫的规格对待他的。贫贱的游士,言语不中听,行为不融洽,就穿上鞋子离去罢了,到哪里去不能(成为)贫贱的人呢!”子击于是向(田子方)道歉。
子击:魏文侯的长子,国君的继承人。遭:遭遇,遇到。田子方:子击的老师。伏谒:行礼拜见。谒:拜见,请求。不为礼:不还礼。亦:副词,只是,不过。而:通“如”,如果。国:国家。闻:听说。国:国君,国王。待:待遇,对待。用:需要。合:投契,融洽。履:鞋子。去:离开。家:大夫的封地称“家”。谢:道歉。
峨峨陇门碑,萧萧墓田草。春卿哭母处,泪尽秋山道。
秋山云黄日脚斜,玄堂寂寂扃土花。祀筵俎豆杂五鼎,玉文鸾纸明江霞。
月弦张宇登岁矢,二十星霜一弹指。欲问春卿哭母心,潺湲日夜龙溪水。
水流不复返,母去何时回。金沙閤珠翠,碧火扬青灰。
断机壁空蛛网窣,捣衣石冷啼蛄歇。还家何物最堪伤,白发中庭坐明月。
生平见雪颠不歇,今来见雪愁欲绝。昨朝被失一池绵,连夜足拳三尺铁。
杨柳未叶花巳飞,造化弄水成冰丝。此物何人不快意,其奈无貂作客儿。
太学一生索我句,飞书置酒鸡鸣处。天寒地滑鞭者愁,宁知得去不得去。
不如著屐向西头,过桥转柱一高楼。华亭有人住其上,我却十日九见投。
昨见帙中大可诧,古人绝交宁不罢。谢榛既与为友朋,何事诗中显相骂。
乃知朱毂华裾子,鱼肉布衣无顾忌。即令此辈忤谢榛,谢榛敢骂此辈未。
回思世事发指冠,令我不酒亦不寒。须臾念歇无些事,日出冰消雪亦残。
唤他是竹不应承,若唤为芦我不应。俗眼相逢莫评品,去问梅花吴道人。