昔对芳樽常感慨,今同华发半萧疏。
唐家一代成青史,汉殿多年诵子虚。
丹凤春裁西掖诏,白麻夜草北门书。
几时却奉承明谒,玉蕊花边并直庐。
水阔天低欲尽头,柳花如雪暗归舟。
平生解识沧洲趣,何处飞来双白鸥。
寒日短,草露朝晞。仙鹤下,梦云归。大椿亭畔苍苍柳,怅无由、挽住天衣。
昭阳深,暝鸦飞。愁带箭、恋恩栖。笳箫三叠奏,都人悲泪袂成帷。
一雁度岑寂,流空音响哀。云沙天地阔,霜雪羽毛摧。
力小知机早,心危见影猜。芦洲迷处所,飞绕正徘徊。
城中车马多如云,林下相逢无一人。城中甲第十万户,林下草堂空四邻。
胡为奔走上城市,归来两袖飞黄尘。高堂素壁忽见画,使我顿觉清心神。
何时此地一相就,坐席甘与渔樵分。借君清涧濯双足,借君松枝悬角巾。
更须长揖谢轩冕,相期岁晚终吾身。
四面芙蓉插天表,千岁乔松青正好。落花流水景中人,石径迂纡车马少。
茅堂八柱盘其间,璚窗大敞门不关。蜡烛宵然腾绛燄,珠帘暮捲对南山。
南山有月明于镜,主人心事澄波净。回头看月看不休,古月今人那有定。
月兮远看如朦胧,近看岂异水晶宫。我愿我心同此月,绝无纤翳存胸中。
半山苍霭销招提,托宿僧寮路欲迷。惟有晓钟遮不断,数声吹落小桥西。
数株老树半无叶,一个茅亭终日空。惟有鹭鸶常到此,飞来飞去送残红。
霜落蒹葭水国寒,浪花云影上渔竿。
画成未拟将人去,茶熟香温且自看。
外闻云际山,中有古招提。
新秋喜远览,锐意穷攀跻。
出郭值微雨,凉风晓萋萋。
陂陀越大岭,沙路净无泥。
野活稻田秀,耒耜洞沟畦。
登岑复入谷,渐过西山西。
举首望华屋,双岸郁相携。
虚桥烟霭,峻卷闼排虹霓。
下马踏危级,褰裳涉修梯。
超然层阁外,仰视穷苍低。
俯眺亦人有,森森乔木齐。
喧嚣从吏语,嘲唽惊禽啼。
既饭复搜讨,林间得幽蹊。
岩阿访灵迹,大士常高棲。
古殿蚀苔鲜,丹青暗尘{翳羽换土}。
俯身践危蹬,侧足缘深溪。
老树阴潭黑,风修乱蝉嘶。
悬泉洗阴壁,莹色如玻瓈。
佳观诚可恋,迟留惧颠挤。
扪萝出天险,始免魂神睽。
缓步凌巀嵲,双旌随杖藜。
回瞻花雨地,已被烟云迷。
顿辔下平陆,晴川留马蹄。
新篁映碧宇,野寺临长堤。
乘倦驻归策,荒园步柔荑。
婆娑两高树,磊落垂红离。
汲井漱甘液,拂尘观旧题。
出门尚斜日,隐隐闻城鼙。
胜概亦陈迹,茫然失端倪。
为诗记仿佛,吾友无诃诋。