负郭有田在,年年长废耕。欲磨秋镜净,恐见白头生。
未作一旬别,已过千里程。不知书与剑,十载两无成。
漠漠江天黯黯云,晚风吹雪正纷纷。
笼寒已禁猿争语,傍夕空教雁失群。
影带楚兰看不见,声连湘竹听还闻。
太平未必堪成瑞,一向谁怜好似君。
君向曹溪路,云向空中度。
曹溪路上行,云从脚下生。
我闻普贤古真人,一一毛孔皆出云。
一云普现无边身,无言何用持赠君!唯有空中一片云,谁能系此长氤氲?君行若见南华老,请君问取虚云好。
驱驰欣暂息,清坐感馀春。细雨偏宜草,疏帘不隔尘。
山禽时引子,庭鹤晚随人。几负林泉约,空嗟头上巾。
轻舟暂过蓼滩前,水气空濛夜色妍。银浦秋高山影瘦,碧天云净月轮圆。
渔矶结草皆成屋,蟹簖横波不碍船。断续歌声听未已,半篷芦苇满溪烟。
不知何处碧云乡,冉冉平生可断肠。
怪底乾坤惟梦短,老来岁月更心长。
城头急鼓千家怨,江上残梅一水香。
自作醉侯开醉国,笑人奔走为谁忙。
前日枯槎接断溪,今朝白石跨完堤。
牧儿静立牛磨角,诗客闲惊马驻蹄。
涧雨涨来流浅濑,山风扫过断纤泥。
十家岂乏相如辈,当有人从柱上题。
君不见吴山高起千万丈,上有烟岚变化出奇状。
影照江流湖水地镜分,下抱太空各垂文光密星象。
晓日波平如熨横素罗,幽鸟低飞閒来往。岸芦石树小径斜,隔岭樵歌应渔唱。
山根湖脉下相通,福基寿域深且广。武陵主人偏嗜黄精淡可食,子孙皆换仙骨格。
望云何由并称觞,时复驰神到乡国。元气混沌含孝胚,圣人独知立兹德。
堂中高挂二仙图,木公金母若旧识。两颜不衰百岁期,际天海色苍茫浩无极。
并马寻名寺,登高藉短筇。飞泉鸣古涧,落月在寒松。
石路经千转,云岩复几重。人间多梦寐,谁听上方钟。
策杖缘流溪,迤逦春山里。隔浦望村墟,山桃发红蕊。