张绪丰神绝可怜,六朝金粉散寒烟。江南无限青青柳,惟有东风似往年。
两世吟边友,分携二纪馀。
独怜身老去,及见顶圆初。
间昼烹茶数,炎天人定疏。
久依莲社泊,晤语胜邻居。
括州尊宿后,学业贯儒缁。
自说先师笔,曾抄谬客诗。
石蒲抽水上,树蔓与云垂。
何处风埃滚,无营不用知。
杨花如雪扑征衣,马上征夫苦忆归。曾向曲中回首望,而今真在路旁飞。
金丝缕缕是谁搓,时见流莺为掷梭。
春暮絮飞清影薄,夏初蝉噪绿阴多。
依依弱态愁青女,袅袅柔情恋碧波。
惆怅路歧行客众,长条折尽欲如何。
天南与天北,此处影婆娑。翠色折不尽,离情生更多。
雨馀笼灞岸,烟暝夹隋河。自有佳名在,秦松继得么。
春到枝枝是绿丝,秋来叶叶是愁眉。
灞桥何限经行者,不记寻花击马时。
窅然意无住,方与青冥适。骋足上浮图,荡涤豁胸臆。
目力亦不远,会其气所翕。理在万物先,江山列寥寂。
千年人似草,陈根出新色。下界宫室多,眇矣裈中虱。
经营绝顶处,吾此有与立。
东风青旆亭中酒,小雨红阑桥外人。无限销魂看不得,鹅儿黄样可怜春。
雪尽青门弄影微,暖风迟日早莺归。如凭细叶留春色,须把长条系落晖。彭泽有情还郁郁,隋堤无主自依依。世间惹恨偏饶此,可是行人折赠稀。
南浦多别离,行人去相续。杨柳不知愁,春风依旧绿。