二月将临尾,群阴久退潜。只知桃李艳,何复雪霜嫌。
密霰仍先集,飘霙忽散沾。带风成料峭,和雨作廉纤。
江汉初弥望,珠玑亦间兼。片痕才著瓦,斜势渐穿帘。
鸟化辽城鹤,途铺越女缣。落英时斗舞,飞絮或同黏。
直把琼瑶比,谁疑鹄鹭挦。透肌锥共利,洒面刃争铦。
寒怯开闱赏,光凝伴月觇。价增樵市炭,兴入酒家帘。
驻足银妆履,昂头玉裹髯。如何欺煦律,重复困穷阎。
薪乏经朝备,衣因恃暖拈。撷芳游女恨,忧岁老农占。
惜竹频敲叶,愁花旋覆苫。失权悲太皞,助虐有飞廉。
骤降初疑勇,旋消亦讶谦。朔云虽借便,水后可无厌。
纵任阴灵巧,难令木气歼。寒威徒自奋,春气亦时添。
积势方平垄,澌流已坠檐。暗空犹沓沓,近地即佔佔。
远水难遮面,高峰不裹尖。著墙聊画粉,盖地岂成盐。
纨扇惊尘曀,昆岗认火炎。端来荐融释,空复助洳渐。
积润终滋嫩,惊雷亦震淹。东君莫惆怅,杲日待重瞻。
一树疏花发,众芳都不如。向天涯、赠将何处。甚殷勤、暗香留几许。
轻试问、是谁为主。
岁转鸿钧腊已残,东风吹絮下天关。涨添吴楚千江水,压倒秦淮万里山。
翠竹婆娑银凤舞,苍松辗转玉龙盘。不知天上谁横笛,吹落梅花满世间。
老树荒村鸟雀稀,隔溪茅屋午烟微。
黄云压地门深闭,积雪满山樵未归。
一树梅花闲觅句,十年湖海叹无衣。
钓鱼却忆披蓑客,小艇寒江兴不违。
冻项缩如龟,茅檐讽雪诗。
冷於初下日,好是未消时。
树重高枝折,窗明晚色迟。
忽思溪上路,拟借蹇驴骑。
冻云四合雪漫漫,谁解当机作水看。只为眼中花未瞥,启窗犹看玉琅玕。
睡觉不知雪,但惊窗户明。
飞花厚一尺,和月照三更。
草木浅深白,丘塍高下平。
饥民莫咨怨,第一念边兵。
沉沉更(gēng)鼓急,渐渐人声绝。
吹灯窗更明,月照一天雪。
闷声的更鼓从远处一阵紧一阵地传来,忙碌的人们陆续入睡,市井的吵闹声慢慢平息下来。
我也吹灭油灯准备入睡,但灯灭后却发现房间更亮了,原来因为夜空正高悬明月,大地又撒满白雪,明亮的圆月与白雪交相映照在窗上,使房间显得比吹灯前还要明亮。
沉沉:指从远处传来的断断续续的声音。更鼓:旧时一夜分成五更,每更大约两小时,晚上派专人巡夜,打鼓报道时刻,叫做“打更”,打更用的鼓叫“更鼓”。绝:这里是消失的意思。
古驿成幽境,云萝隔四邻。夜灯移宿鸟,秋雨禁行人。
废巷荆丛合,荒庭虎迹新。昔年经此地,终日是红尘。
松竹绕吾庐,户庭匝繁阴。耽此日幽雅,而无尘鞅侵。
好风天际来,于以涤烦襟。花鸟有深契,泉石谐知音。
有时发天籁,妙合无弦琴。上忆千载人,朗然恣孤吟。