蓍草占秋动,蓬秋早得归。
本非为事迫,不欲兴心违。
波净孤萤度,宵凉数叶飞。
远怀高卧者,微月闭松扉。
石梁俯清流,苔发明可数。
茅檐春昼长,寂寂亭阴午。
鸟啼花径深,风絮浩无主。
幽人不可亲,棋声时出户。
滑路愁骑马,晴天好放船。水纹摇倒壁,花影弄澄川。
梦寐驱驰在,光阴少壮迁。心期犹浩荡,搔首白鸥前。
十日九风雨,吟边无好春。怀人望南浦,借酒问西邻。
野性陶潜懒,交情鲍叔真。几时连榻话,一洗寸心尘。
猎蕙微风远,飘弦唳一声。林梢鸣淅沥,松径夜凄清。
色比丹霞朝日,形如合浦筼筜.开时九九如数,见处双双颉颃。
噪楼曾报黎囚喜,集棘应占太史祥。修竹寒梅无外事,若为群语对荒凉。
喜怒寒暄直不匀,终无形状始无因。能将尘土平欺客,爱把波澜枉陷人。飘乐递香随日在,绽花开柳逐年新。深知造化由君力,试为吹嘘借与春。
春风如贵客,一到便繁华。
来扫千山雪,归留万国花。
春风就像贵客一般,所到之地立刻繁华起来。
春风吹来时融化千山的积雪,吹过后留下万国的花香。
竹寺西轩共听琴,杏花犹记紫囊吟。溪山老我扁舟兴,风雨知君万里心。
沧海夜潮银汉湿,蓬莱春树碧云深。三年离别尊前话,倾倒何时更似今。