游宦京都二十春,贫中无处可安贫。长羡蜗牛犹有舍,
不如硕鼠解藏身。且求容立锥头地,免似漂流木偶人。
但道吾庐心便足,敢辞湫隘与嚣尘。
昔我十年前,与君始相识。曾将秋竹竿,比君孤且直。
中心一以合,外事纷无极。共保秋竹心,风霜侵不得。
始嫌梧桐树,秋至先改色。不爱杨柳枝,春来软无力。
怜君别我后,见竹长相忆。长欲在眼前,故栽庭户侧。
分首今何处,君南我在北。吟我赠君诗,对之心恻恻。
浣花流水水西头,主人为卜林塘幽。已知出郭少尘事,
更有澄江销客愁。无数蜻蜓齐上下,一双鸂鶒对沉浮。
东行万里堪乘兴,须向山阴上小舟。
归羡辽东鹤,吟同楚执珪。未成游碧海,著处觅丹梯。
云障宽江左,春耕破瀼西。桃红客若至,定似昔人迷。
西湖湖头第一花,不随凡卉媚韶华。自怜玉骨清如许,服得朝来一片霞。
卜居屏山下,俯仰三十秋。终然村墟近,未惬心期幽。
近闻西山西,深谷开平畴。茅茨十数家,清川可行舟。
风俗颇淳朴,旷土非难求。誓捐三径资,往遂一壑谋。
伐木南山巅,结庐北山头。耕田东溪岸,濯足西溪流。
朋来即共欢,客去成孤游。静有山水乐,而无身世忧。
著书俟来哲,补过希前脩。兹焉毕暮景,何必营菟裘。
客舍逢桃李,清樽聊自欢。
梦中经夜雨,醉里度春寒。
草色远还绿,鸟声晴更繁。
预期多病眼,花发更辞看。
江云将雨弄春寒,坏絮中宵裹作团。二月北风还浩浩,几程西路更漫漫。
忽闻莺语当窗沸,想拟花枝翌日看。天道阴晴也无定,药炉且可共泥丸。
寒意苦未解,春阴连昼霾。文书堆午枕,风雨闭寒斋。
花落空惊眼,愁多欲满怀。客情须一醉,安得酒如淮。
杨柳毵毵一水间,梅花憔悴雨