晋平公与群臣饮,饮酣(hān),乃喟然叹曰:“莫乐为人君!惟其言而莫之违。”师旷侍坐于前,援琴撞之。公被衽而避,琴坏于壁。公曰:“太师谁撞?”师旷曰:“今者有小人言于侧者,故撞之。”公曰:“寡人也。”师旷曰:“哑!是非君人者之言也。”左右请除之。公曰:“释之,以为寡人戒。”
晋平公和臣子们在一起喝酒。酒喝的正高兴时,他就得意地说:“没有谁比做国君更快乐的了!只有他的话没有谁敢违背!”师旷正在旁边陪坐,听了这话,便拿起琴朝他撞去。晋平公连忙收起衣襟躲让。琴在墙壁上撞坏了。晋平公说:“乐师,您撞谁呀?”师旷故意答道:“刚才有个小人在胡说八道,因此我气得要撞他。”晋平公说:“说话的是我呀。”师旷说:“哎!这不是为人君主的人应说的话啊!”左右臣子认为师旷犯上,都要求惩办他。晋平公说:“放了他吧,我要把这件事(或“师旷讲的话”)当作一个警告。”
莫乐为人君:没有比做人君再快乐的了。莫之违:没有人敢违背他。师旷:名旷,字子野,是春秋后期晋国宫廷中的盲乐师。师旷侍坐于前:师旷陪坐在前面。援:执持,拿。。衽:衣襟、长袍。太师:师旷。谁撞,即撞谁。言于侧:于侧言。哑:表示不以为然的惊叹声。除:清除,去掉。除之:除掉他。故:所以。被:通“披”,披着。师旷:盲人乐师。是非君人者:这不是国君。谁撞:撞谁。释:放。酣:(喝得)正高兴的时候。喟然::叹息的样子。
风激沧溟立,惊涛拍翠峦。朝昏存大信,天地涌奇观。
皎日雷频作,秋江雪早寒。贾帆收欲尽,千里水弥漫。
非舫偏名舫,萧然树石佳。何须添画壁,即此是书斋。
柳密风生座,荷新水浸阶。湖山都入胜,鱼鸟共忘怀。
不觉开诗境,因之溯道涯。栋梁予有待,舟楫汝惟谐。
岂羡双飞鹢,犹嫌两部蛙。浮家千百辈,民瘼念江淮。
家住衡山第几峰,每从方外振玄踪。藏身现有无缝塔,行脚还寻偃盖松。
庾岭风霜驯虎豹,洞庭云雨起蛟龙。悬知说法维摩室,独许曼殊拄箭峰。
天地一洲渚,北平南攲危。幽并深以厚,江浙清且奇。
武林颇英秀,川汇仍山卑。应接殚天巧,类非人力为。
径山最佳处,有岩称玉芝。居防俗士驾,地乃贤人宜。
郎公留名德,平时为羽仪。引年归故里,不复衣朝衣。
留侯黄石心,白傅香山期。结宇名胜外,日与尘事违。
泉石景物状,尽任诸贤诗。伊予来东藩,滥持使者麾。
平生爱山水,弗惮命驾之。当候秋风高,远造岩下扉。
浣濯缨上尘,散步松间綦。未能继高躅,聊用慰所思。
春气融融杨柳阴,黄鹂枝上弄清吟。携柑载酒人何处,孤负东君一片心。
乌烟鬼,少年状貌真魁伟。如何转盼须臾尔,变化魌魑难向迩。
可怜昼亦如夜时,生亦如死期。寄言三五少年子,莫向红尘作鬼嬉。
乌鬼含冤白鬼笑,故鬼前驱新鬼啸。风雨回首一灯昏,数点青燐犹照耀。
区区蛮触越南都,令行禁止风霜俱。白日如镜照寰宇,鬼乎何处藏其躯。
去去去何住,一盂兼一瓶。水边寒草白,岛外晚峰青。
宿处林闻虎,行时天有星。回期谁可定,浮世重看经。