广武山前日欲暮,浩浩黄流绝天注。践土沙埋积血腥,战场吊古盘荒戍。
阴火青磷夜近人,饥鸢窜鼠啼当路。浪打孤城移上山,确磝已解成皋固。
镫前残垒汉与楚,百战重瞳此中误。
松叶堪为酒,春来酿几多。不辞山路远,踏雪也相过。
平芜缥缈浩无烟,禾黍高低遍野田。馌妇携筐遵小径,农夫荷锸觇荒泉。
场坡瓜熟风当户,沧海渔归月在船。更喜清时无寇警,长江迤逦得安眠。
客宿楞伽宫,秋深白露中。云归千涧满,月出万山空。
兵甲何时息,琴尊此夜同。张华有宝剑,醉拔舞雌雄。
凛寒陵熙春,谁为禦其侮。酸风吹积雪,浓云洒飞雨。
农夫荷耒耜,俶载耕斥卤。为其有身累,宁免自辛苦。
妻儿送中饭,冻凌强欲吐。晚归极困倦,倒睡带泥土。
朝来天光开,红紫新媚妩。南园踏青人,日暮犹歌舞。
凛寒陵熙春,谁为御其侮。
酸风吹积雪,浓云洒飞雨。
农夫荷耒耜,俶载耕斥齿。
为其有身累,宁免自辛苦。
妻儿送中饭,冻凌强俗吐。
晚归极困倦,倒睡带泥土。
朝来天光开,红紫新媚妩。
南园踏青人,日暮犹歌舞。
难得晴如许,春游第一番。
鸟啼花底树,云裹面前山。
马跃平沙地,帆投落日村。
戏呼渔子问,吾与汝谁闲。
青帝方成万物春,如何淫雨害芳晨。乞求共指云间日,悔恨轻嫌陌上尘。
消尽风威犹料峭,放开山色已嶙峋。燕游莫道王孙乐,亦有羲皇更上人。
阴曀消除六幕宽,嬉游何事我心闲。鸟声人意融和候,草色花芳杳蔼间。
水底断霞光出岸,云头斜日影衔山。缘情若论诗家兴,却恐骚人合厚颜。
愁结望冰消,冰消愁转结。
不见乡人来,翻与乡人别。
叵耐东风又弄寒,杨柳长条乱吹折。
一壶旋买金台春,难洗行人衣上尘。
粮车刍载拥官道,歧路复歧愁杀人。
念昔君官考功部,仙才不负亲题柱。
谁知造物如小儿,疋马云中枉高步。
去年上皇北狩回,诏书复用贾生才。
身轻已得释重负,遥指庭闱归去来。
归去来,不可留。
腰间宝带悬吴钩,故园山水今复游。
竹舆青舫诗酒俦,请君莫忘皇恩优。
边城米贵人不饱,征戍未知何日休。