青鸾栖息,对閒庭宇,乍展三尺。檐牙遍绕浓荫,相看处须眉都碧。
一枕纱橱,梦影傍金井遥夕。算送到多少商声,茂苑听秋早头白。
寒灯半点天如墨,更暗蛩倚月阶前泣。依然宝阑低亚,还忍问美人南北。
小扇招凉,重认凄风苦雨踪迹。待碎剪墙下仇恨,细领嫦娥色。
河湟何计绝烽烟,免使征人更戍边。尽放农桑无一事,遣教知有太平年。
老来惟有看山癖,踏雪来寻洞府春。
已爱匡庐无俗骨,更逢姑射露天真。
参差玉树千岩里,高下蓝田一水滨。
乘兴去留人莫怪,风流元是剡中人。
六出飘萧万瓦乾,冰壶天地不容看。金门贺客螭头冷,草阁吟终粟瓦寒。
故人家在西溪上,欲叩柴门兴已阑。
从仕二十载,卜居亦六七。身世任蓬转,无问喧与僻。
最后移阙西,地位更平直。趋鼓向启明,绕尽宫树碧。
城遥漏声杳,起望恒伫立。凭仗窗间禽,晨晦有消息。
迂慢恐非宜,取近愧寡力。暂借鹪鹩枝,岂敢望安逸。
南国初寒候,扁舟远客心。
归人出断岸,晚翼会疏林。
渔市临官道,丛祠蔽木阴。
长年多感慨,况此对分襟。
早蝉望秋鸣,夜琴怨离声。眇然多异感,值子江山行。
由来重义人,感激事纵横。往复念遐阻,淹留慕平生。
晨奔九衢饯,暮始万里程。山驿风月榭,海门烟霞城。
易绡泉源近,拾翠沙溆明。兰蕙一为赠,贫交空复情。
五华之山山上头,俯视江东如浮沤。岂无四万八千丈,亦有五城十二楼。
翠蕖影落中天晓,玉柱光含大地秋。何日相从陪杖屦,西风林下一长讴。
高门讵改辙,曲沼尚馀波。何言吹楼下,翻成薤露歌。
昔别青梅酸,今来黄叶堕。
叶随却归根,窗隙见驹过。
大巧亦自然,小智空琐琐。
一言取封侯,千金贾奇祸。
达人知倚伏,去就无不可。
天公亦可为,妙用正在我。