胡姬春酒店,弦管夜锵锵。红l1铺新月,貂裘坐薄霜。
玉盘初鲙鲤,金鼎正烹羊。上客无劳散,听歌乐世娘。
凉风吹侧帽,独上最高楼。眼底谁知己,天涯又暮秋。
平芜双落雁,野渡一孤舟。太息岁华晚,清光不少留。
春山扫翠春云浓,曲尘待飏催花风。明湖淰淰舒卵色,时节恰在中和中。
西园置酒值清暇,联辉花萼停红。高襟各自屏轩盖,接席特许陪章逢。
山房奥旷身未到,洞壑䆗窱莎丰茸。架标签轴杂缃缥,案登卣献兼瓷铜。
须臾张镫奏新乐,乐句乃本香山翁。金钗钿合致缱绻,山海碧落追鸿濛。
可信古诗皆入曲,《关雎》、《殷武》谐徵宫。人言是日佛出世,八关盛会喧儿童。
流传小说谁复订,当歌且对氍毹红。泛杯醲醁色潋滟,挂栏初魄光朦胧。
礼宽意优衔感重,辰良景美言欢同。曲终上马各归舍,明发听漏趋铜龙。
抛金似泥涂,不如富购书。有书堆数仞,不如读盈寸。
读书虽可喜,何如躬践履。积金不积书,守财一何鄙!
书多弗能读,贾肆浪奢侈。能读弗能行,蠹枯成敝纸。
山中宰相任游嬉,兵困襄樊已失机。半壁笙歌荒蟀闹,华堂镫火暮萤飞。
藏春有坞书空积,输币无灵计总非。凄绝木棉庵里月,幽魂千里未能归。
狐白足禦冬,贵其服无斁。何当大火流,忽以代絺绤。
物性自有常,时序忽复易。人生一世间,岂能调众适。
朝为人所推,暮为人所嫉。重之即丘山,轻之比蝉翼。
自非金与石,焉能不销铄。唯当慎尔仪,守一永不忒。
江湖肆鲛鳣,沟渎难容身。
人情不千日,世事有两心。
朝暮有显晦,日月常升沉。
天道我欲问,其理幽且深。
朝霞迎白日,丹气临汤谷。
繄繄结繁云,森森散雨足。
轻风摧劲草,凝霜竦高木。
密叶日夜疏,丛林森如束。
畴昔叹时迟,晚节悲年促。
岁暮怀百忧,将从季主卜。
秋夜凉风起,清气荡暄浊。
蜻蛚吟阶下,飞蛾拂明烛。
君子从远役,佳人守茕独。
离居几何时,钻燧忽改木。
房栊无行迹,庭草萋以绿。
青苔依空墙,蜘蛛网四屋。
感物多所怀,沉忧结心曲。
太昊启东节,春郊礼青祗。鹰化日夜分,雷动寒暑离。
飞泽洗冬条,浮飙解春澌。采虹缨高云,文虬鸣阴池。
冲气扇九垠,苍生衍四垂。时至万实成,化周天地移。