铁骢黄金羁,年少蜀城守。
蜀城临古江,正在离岸口。
离岸李凉凿,其利实不久。
既避沫水害,又以溉田亩。
大此百民宜,遗祠奉牲酒。
行当谨厥事,无乃为政首。
冷云去仍来,冻雨落还歇。
平明一篙涨,珍重送船发。
端成南溪泛,宁复东堂谒。
何时公三日,请泽看山笏。
恩勤一未报,终古铭肌骨。
幡幡迹虽远,耿耿心不没。
门阑如水波,永印此孤月。
园馆青林翠樾,衣巾细葛轻纨。好风吹散霏微雨,沙路喜新干。小燕双飞水际,流莺百啭林端。投壶声断弹棋罢,闲展道书看。
霜林变绿。画帘桂子排香粟。一声檀板惊飞鹜。弦管楼高,谁在阑干曲。人生一笑难相属。满堂何必堆金玉。但求身健儿孙福。鹤发年年,同泛清尊菊。
丈人屋侵云,乌爱丈人屋。涂人亦爱乌,乌声喜相续。
屋底间蛾眉,环坐理丝竹。丝竹无新腔,写汝声为曲。
丈人一赏音,瓦砾弃珠玉。移噪邻翁家,闻者皆唾逐。
五字谁能摘,一枝犹未攀。
始知无价玉,出自有名山。
春静烟花秀,夜深风月闲。
如何恃高节,垂老住云间。
寒食初分,酸风犹急,敝尽貂裘。宾朋广坐,乐事也难留。
况值频吹画角,人消瘦、懒上秦楼。驼峰底,丝丝鬓雪,尘满吴钩。
远泪不须流。从此去、岁华暖到箜篌。陌头草绿,辇道美人游。
竞劝金壶酒罢,轻帆动、细雨兰舟。谁知是,依然闪塞,不断新愁。
露华洗天天随水,烛光烧云半空紫。
西施夜醉芙蓉洲,金丝玉簧咽清秋。
声鼓鞭月行春雷,洞房花梦酣不迦。
宫中夜夜啼栖鸟,美人日日歌吴歈。
吴王国破歌声绝,鬼火青荧生碧血。
千年环仲耕狐兔,鸟术纸钱挂枯树。
髑髅无语满眼泥,曾见吴王歌舞时。
乌夜啼,啼为谁。
身前欢乐身后悲,空留瑟怨傅相思。
乌夜啼,啼别离。
门前豫章大十围,野桥流水相因依。天晴茅竹数峰出,春暖桃花双燕飞。
风高隐几闻伐木,日暮杖藜歌采薇。杜陵旧业无处问,溪上草堂今是非。
花隔铜壶,露晞(xī)金掌,都门十二清晓。帝里风光烂漫,偏爱春杪(miǎo)。烟轻昼永,引莺啭上林,鱼游灵沼。巷陌乍晴,香尘染惹,垂杨芳草。
因念秦楼彩凤,楚观朝云,往昔曾迷歌笑。别来岁久,偶忆欢盟(méng)重到。人面桃花,未知何处,但掩朱扉(fēi)悄悄。尽日伫立无言,赢得凄凉怀抱。
宫门前,铜人托盘以乘天露,皇宫里风光烂漫,我偏爱春分,轻烟在漫长的白天飘动着,引得黄莺在皇家园林婉转歌鸣,鱼儿在皇家内池中游荡。街巷天气初晴,尘土沾染着芬芳,街巷两旁垂杨芳草。
看到这样的景致,我因而思念起秦楼楚馆里那些美丽的姑娘(歌妓),想起以前的美好岁月,我曾与她们相聚,我曾迷恋她们的歌声和笑语。然而我离别京城已经这么多年,如今偶然想起当年欢爱时的山盟海誓,重新回到这里。当年那些人呀,已经不知到什么地方去了,只看见半掩的红色门扉。面对这一切,我只有伫立在那里默默无言,现在只剩下我独自一人凄凉。
春杪:春末。
欢盟:和好结盟。