漏声穿竹夜霜清,尽著功夫伴短檠。睡足梅花半梢月,虚徐老鼻学香生。
云冷江空岁暮时,竹阴梅影月参差。鸡催梦枕司晨早,更咽寒城报点迟。人事纷华潜动息,天心静默运推移。凭谁荡涤穷残候,入眼东风喜在期。
匝地阴风黯淡天,怯寒时候只宜眠。
毡裘羔酒非吾事,自碾新茶和雪煎。
一尘不障六窗虚,幻眼能消万法如。
日月久遗幽谷照,神明独与古人居。
拨残炉火寒方尽,开到梅花岁已除。
败屋空山风雪夜,闭门重读未删书。
寒夜读书忘却眠,锦衾香尽炉无烟。
美人含怒夺灯去,问郎知是几更天!
淡月新霜似旧时,更怜秋与夜迟迟。
梦回一枕凄凉恨,帐外青灯不得知。
寒夜转清寂,偏宜坦步心。月能圆树影,风欲走松音。
犬吠真如豹,疏舂半倚砧。山僧白榾柮,念我步幽林。
书几残灯在,房栊清夜徂。高鸿叫云冷,明月照人孤。
银箭遥传漏,红金不到炉。拥衾才瞑目,飞梦满江湖。
蘧公四十九年非,万事当须向老知。材者不如愚者乐,前人多作后人资。
羡君黄发初倾盖,矜我迷津数赠诗。听话朱陵仙府事,慨然清啸一伸眉。
北风吹卷洞庭波,飞舸还经孟渎河。
今日胜兵方有算,向来遗孽本无多。
中宵驿使传书捷,两岸欢声入棹歌。
闻说西南犹转战,几时甘雨洗天戈。