儒冠儒服委丘墟,文采风流化土苴。
尚有陆生坑不尽,留他马上说诗书。
田家始筑场,禾黍刈成束。老农知稼穑,护惜甚珠玉。
日暮牛羊返,濈濈角相属。稚子合柴扉,茅檐映炊烛。
席地少长集,新味野蔬足。早晚官赋完,坦然脱荣辱。
人声稍渐歇,鸡犬眠亦续。淡月入村来,园林静寒绿。
菊月逢初日,枫宸肃曙仪。金飔云外度,玉露掌中垂。
三殿开龙驭,千官俯凤墀。遥闻宣唱里,天语近臣知。
玉轮江上雨丝丝,公子游春醉不知。翦渡归来风正急,水溅鞍帕嫩鹅儿。
叶满筐箱花满簪,低头微笑出桑阴。
后来若有秋胡子,说与黄金必动心。
萧条寒食节,蒿里草茫茫。岁月添黄土,英雄聚白杨。
报仇寻豫让,驱马渡清漳。辛苦邯郸子,从今老战场。
怜君迢递去咸东,万古兴亡在眼中。八水已吞秦旧塞,五云犹绕汉离宫。
貂衣夜拥终南雪,玉勒秋嘶太白风。珍重寸心休漫许,间从草野识英雄。
春雨松楸望眼赊,春城杨柳舞腰斜。四千里地江南客,五百风光陌上车。
儿为归迟稀遣信,仆多愠见苦思家。公馀少慰凄凉意,蓓蕾一枝红杏花。
田家无他望,所望在平畦。但恐终岁力,不得遂其私。
何哉造物者,亦得厚我施。夜来微雨过,使我菜麦滋。
登丘一以眺,秀色远参差。此时桃与李,岂乏好容姿。
顾予朴野性,独与此相宜。及时务耕作,那敢贪天时。
九月过姑苏,江头霜草枯。
西风吹叶尽,愁杀夜栖乌。
栖乌月明里,霜重惊还起。
无处托安巢,哑哑渡江水。
江波浅复深,东去无还心。
《白苎》吴宫曲,能成哀怨音。
只言欢乐长相保,青春几时秋又老。
可怜西子断肠花,不及虞姬美人草。
舞罢垂杨金缕衣,椒房绛烛明星稀。
越骑争驰海山动,吴歌尚绕梁尘飞。
梁尘飞飞《白苎》哀,乌啼夜半阊门开。
鸱夷浮江麋鹿来,月明犹照姑苏台。
自君之出矣自君之出矣,无处托鳞音。
思君如昼烛,泪尽不明心。