寂寞空山久掩扉,残书谁与解重围。
推豗时作橐驼坐,恍惚化为蝴蝶飞。
春事已归双雪鬓,生涯尽在一荷衣。
夜寒扣角悲声壮,但得牛肥道亦肥。
长啸出门山月高,古来宁独我蓬蒿。
拙於生事岂无粥,犹有故情焉用袍。
垅亩桑麻豳雅颂,亭皋木叶楚离骚。
不知公相今谁是,已与人间久绝交。
黄纸红旗总不宜,绿蓑青笠久相知。
躬耕莘野一犁雨,亲见豳风七月诗。
老已自催蚕作茧,死时须用豹留皮。
山深未省人间世,黑白纵横几局棋。
消防閒必在林泉,要自胸中别有天。
面壁九年曾悟道,观棋一局偶成仙。
不知老圃风烟外,请祝圣人香火缘。
莫道秋崖长是懒,无求何处不超然。
此身只合着林泉,安得缠腰十万钱。
百事懦无拖地胆,一生愚似信天缘。
青山有约不知老,黄犊与人相对眠。
问讯春蓑故无恙,乱云深处更超然。
解缨聊复濯沧浪,晞发松阴藓石床。
有味是贫琳馆俸,无功於懒玉函方。
自参老子鼻端白,未羡诸公腰下黄。
蔗境渐佳惟习静,笔床茶灶并荒唐。
久无筋力踞虬龙,西崦东塘漫倚筇。
白练带随红练带,木夫容并水夫容。
宁消几两生前屐,忽忆当年饭后钟。
孤负草堂今夜月,径眠谁与吐奇胸。
能棋好饮一道士,醉墨狂吟二谪仙。
道士不闻乘白鹤,谪仙今已揜黄泉。
古来豪杰皆如此,谁拂尘埃为惘然。
华发郎官才调美,更将新句续遗篇。
老得闲来兴味长,问将何事送余光。
春寒拥被三竿日,宴坐忘言一炷香。
报国愧无功尺寸,归田仍值岁丰穰。
枢庭任重才余暇,犹有新篇寄草堂。
展开阅读全文
吾年未四十,三断哭子肠。
子割病莫忍,屡痛谁能当。
割肠痛连心,心碎骨亦伤。
出我心骨血,洒为清泪行。
泪多血已竭,毛肤冷无光。
自然须与鬓,未老先苍苍。