病眼昏花懒读书,闭门恬养冉溪愚。
一帘草色蛤呼伴,四壁树阴鸡护雏。
已是归来何用引,本无太极不须图。
小团自汲新泉试,凉满松风石铫炉。
故里民居夹轩盖,五十年来几度改。当时儿曹今老大,垂髫旧识我独在。
人间醉眼莫见真,倏忽春光不相待。东西两河归一流,岸拥蒹葭秋复秋。
忆昔扬帆坐舒啸,海门北转是燕州。
别来几梦汉江干,瘦马长驱道路难。行李三秋云共远,飘蓬千里岁将残。
黄金旧使燕台重,白雪今知楚调寒。独有高情张学士,故人北去好相看。
夏云方建汉旗赤,春事已如周辙东。
几度炎涼经嫩绿,一番荣辱委残红。
杜鹃岂为归心设,蝴蝶也无清梦通。
万里天涯喜强健,剩开窗牖纳南风。
山蔬有真味,肉食者不知。
老我於空林,自爱园中葵。
种莳举有法,采撷初无时。
置之折脚铛,燎以枯松枝。
芼之以姜桂,是乃性所宜。
嗜此心成癖,自觉甘始饴。
既足果吾腹,何用五鼎为。
众欲不干虑,出处常委蛇。
笑傲泉石间,万象皆吾诗。
我已自忘我,人知我为谁。
古树两三株,人家四散居。
草檐经雨烂,沙路过潮虚。
渔罢篱悬网,耕归壁挂锄。
相呼命邻叟,农隙课儿书。
路僻轮蹄少,溪深草树齐。春风不解意,花落乳呜啼。
方干乐道处,小墅野梅开。对客翻高调,飞花片片来。
萝云蒙卧榻,陇日照行杯。不耐王孙思,春深未却回。
夫唯山之效美兮,纷众万之淑祥。有振振之令鸟兮,绚采采之文章。
涓高梧以营室兮,口卒瘏而周皇。殷九苞之未诞兮,轩远翥而求凰。
陆海邈其伏阴兮,屏尔类以自臧。大网结于中野兮,二苞格而鸣冈。
徙阿阁于戾止兮,披晨曦之耿光。嘅禄运之倏穷兮,翳冲漠而遥翔。
奇气宕于六天兮,毛衣委于故邦。群鸱倨以自迈,众息下其如僵。
苟灵光之弗泯,虽捐性其奚伤。谇曰:予悲夫云和之曲卒不续兮,顾此鸟之永遗。
岂四灵之不有兮,世盖溷之以蝘蜓与螽斯。
涨海饶孤寐,春山淹去归。鱼龙永夜急,波浪远天违。
孤志存舟楫,清时卧钓矶。尘机久已息,何事白鸥飞。