劝驾丁宁自汉兴,礼行郡国玉锵鸣。
使君珍重新开宴,多士连翩喜策名。
月窟一枝傅好信,风帆千里送修程。
主宾后会君知否,紫橐青袍对宠荣。
长安冠履集如云,风尘中识张使君。牙校双鞚雕玉勒,马上揖鞭见颜色。
翩然顾我苑西庐,倾情倒意无所惜。君本金陵贵公子,论交早结天下士。
学士声华在禁林,中丞风采振邦纪。祖先父后何显荣,君也有身期自致。
朅来献策复几年,龙剑郁盘斗间气。聊抒旧学试郎官,忽都新章荐司隶。
锦衣贵人嘘雷电,当朝气势谁不羡。君持三尺坐幕庭,指击腰间推豪健。
丈夫跻仕当雄俊,况今执法名逾峻。绣斧未经闽蟜舄,霜鞯已拂燕台骏。
燕台闽峤通武夷,青溪九曲流葳蕤。幔亭玉女袅相柱,桂壑芝岩纷蔽亏。
怜君标格迥凡俗,叹君美才堪钧轴。高情云海自潇疏,长志簪缨岂束缚。
待成功业报天朝,相期汗漫招黄鹄。
寒宵何耿耿,良宴有馀姿。宝靺徘徊处,熏炉怅望时。
曲琼垂翡翠,斜月到罘罳.委坠金釭烬,阑珊玉局棋。
话穷犹注睇,歌罢尚持颐。晻暖遥相属,氛氲积所思。
秦蛾卷衣晚,胡雁度云迟。上郡归来梦,那知锦字诗。
数年风土塞门行,说着江山意暂清。
求取罢兵南国去,满楼苍翠是平生。
腰舞东风未肯休,西风吹叶翠眉愁。
谁知此是多情树,最爱春光最怕秋。
平明走马上村桥,花落梅溪(xī)雪未消。
日短天寒愁送客,楚山无限路迢迢。
天色刚明,我们骑马送你到村口桥头。大雪连下几日积雪未消,枝头的梅花花瓣随风飘落,随着水流而去。
冬日昼短夜长,天寒地冻。在这黎明时分你离去,心中万般不舍啊。那绵延无际的楚山,想着路途遥远,沿途险阻,不得不为你担心。
平明:犹黎明。天刚亮的时候。走马:骑马疾走;驰逐。
却到樊(fán)川访旧游,夕阳衰草杜陵秋。
应刘去后苔生阁,稽(jī)阮(ruǎn)归来雪满头。
能说乱离惟有燕,解偷闲暇(xiá)不如鸥。
千桑万海无人见,横笛一声空泪流。
&到樊川故地重游,秋日的夕阳照射在杜陵衰败的荒草上。
应埸、刘桢逝去后阁楼生了苔藓,嵇康、阮籍回来后已是白发苍苍。
谁能说乱离之苦只有燕子,人生到处奔波不如鸥鸟懂得偷闲过生活。
桑田沧海的变迁没人看见,横拿着笛子流泪也于事无补。
&樊川:地名,在陕西长安县南。今西安市长安少陵原与神禾原之间的一片平川。汉高祖刘邦建都长安后,将此地封给大将樊哙,作为食邑,由此得名。华州:华州在今日的陕西渭南、华县、华阴、潼关一带。樊川和华州均为入蜀的必经之地。旧游:昔日游览的地方。杜陵:在长安东南。
应刘:汉末建安文人应玚、刘桢的并称。两人均为曹丕、曹植所礼遇。后亦用以泛称宾客才人。稽阮:魏晋间著名文学家嵇康、阮籍的并称。两人均属竹林七贤。稽,当作“嵇”。
乱离:乱离之苦。惟有,只有。解:懂,能。
千桑万海:犹沧海桑田。空泪流:因感于人事变化无常而生悲。空,徒然。流泪于事无补所以说“空泪流力。
牛郎咫尺隔天河,鹊桥散后离恨多。今夕不知复何夕,遥看新月横金波。
抛梭掷纴愁零乱,彩凤飘飘度霄汉。重来指点昔游处,香奁宝箧虫丝满。
一年一度承君颜,相别相逢比梦间。旧愁未了新愁起,已见红日衔青山。
当初谩道仙家别,日远月长不见接。不似人间夫与妻,百岁光阴长会合。
五亩田庐一涧云,纸屏楸局坐南薰。子声频向花阴落,爽气还从树底分。
王质看回人寂寂,有虞歌后世纷纷。君侯不是无心者,夜雨灯窗复缀文。
腊过春云尚带阴,故山迢递忆青岑。芸斋旧帙书签冷,桂瓮新香酒蚁深。
复道风烟殊可眺,曲江花柳试偷寻。芳樽一笑真难得,永埒何曾有剩金。