公昔加黄钺,堂堂国势尊。
边人开此户,索虏祭南门。
军册甲寅报,炊烟戊己屯。
吴儿勿轻议,公论在襄樊。
部曲吞声惜,朝廷拊髀思。
谁知钓璜叟,堪将渡辽师。
无复湟中谷,空馀岘首碑。
韩门翱湜在,行状与铭诗。
俱事重华著直声,百年藏藁未流行。
世评谏疏如刘向,公读遗书感乐生。
里有襄阳耆旧传,史无齐鲁大臣名。
孤孙白首荒家学,甘作滕民负耒耕。
一梦扬州事。画堂深、金瓶万朵,元戎高会。座上祥云层层起,不减洛中姚魏。叹别后、关山迢递。国色天香何处在,想东风、犹忆狂书记。惊岁月,一弹指。数枝清晓烦驰骑。向小窗、依稀重见,芜城妖丽。料得花怜侬消瘦,侬亦怜花憔悴。漫怅望、竹西歌吹。老矣应无骑鹤日,但春衫、点点当时泪。那更有,旧情味。
笔砚工为崇,湖山若约盟。
坐忘非圣处,行乐且吾生。
一笑谁当会,孤斟句恰成。
何时却乘兴,雪外叩柴门?
樱桃花发满晴柯,不赌娇饶只赌多。
落尽江梅余半朵,依前风韵合还他。
篱落疏疏一径深,树头新绿未成阴。儿童急走追黄蝶,飞入菜花无处寻。
春光都在柳梢头,拣折长条插酒楼。
便作在家寒食看,村歌社舞更风流。
花头素片剪成冰,叶背青琼刻作棱。
珍重儿童轻手折,绿针剌手却渠憎。
花早春何力,香寒晓尽吹。月摇横水影,雪带入瓶枝。
出得西湖月尚残,荷花荡里柳行间。
红香世界清凉国,行了南山却北山。