多谢天公佐好晴,只今载酒作郊行。
飞花恋客閒中意,远笛吟春景外声。
已把物情归幻相,且将足力趁浮生。
南堂办得休休计,燕雀充庭亦贺成。
何处开新亩,凭谁识旧游?杏林金作坞,瀑布玉为楼。
客尽江南盛,身仍塞北留。钟声林外急,倏起戍城愁。
三月莺华江不寒,归船如马坐来安。眼观城郭人民旧,心觉形骸礼数宽。
翁试抱孙忘老去,饮初留令喜杯乾。羹墙俎豆常常见,自是他年易作官。
竹标溪涧蠲民瘼,剑击蛟龙救水灾。四十日升金阙去,半千年后玉函开。
丹藏井底人难得,柏荫坛心手自栽。一段彩云天外至,山翁疑是锦堆来。
天上神仙府,人间道德门。水分千涧远,山拱一州尊。
松鹤心寒暑,雷龙警旦昏。何时登绝顶,潇洒望乾坤。
京城六月日如火,风轩散发执书坐。
顿嫌城市多烦嚣,欲买田庐何处可。
素几茶瓯吹碧香,有客敲扉偶相过。
为言越中好山水,厥土膏腴不偏颇。
魏氏之子文贞孙,玉树临风色瑳々。
读书浙水之东头,蒐今摭古以自课。
夏盖湖光白涌云,福祈山气青孚座。
三江帆上莫天长,八月潮平秋水大。
亭边狝猿长如人,月黑林昏盗山果。
桃源人家疑此是,洞口云深昼无锁。
百壶满醉江南春,击缶高歌儿子和。
西蜀少陵恒苦吟,南阳武侯尚高卧。
文贞昔在贞观中,大节堂堂不终挫。
好将旧学佐朝堂,行见英风振顽懦。
索居何日赋归来,尽理遗书载轻舸。
我昔耕牧岘山阳,门前水田足粳糯。
十年道阻不可归,江上秋风茅屋破。
旧栽松柏空成林,石墙竹梢添几个。
向来耆旧安稳无,每一思之泪交堕。
福源林壑倘见分,卜邻拟住山之左。
客归好语仲远君,岁晚寄书烦报我。
勋名冠绝复全身,两晋如公竟几人。庙枕吴江非故迹,碑横岘首哭遗民。
空坛晓雾沉荒树,断壁秋风埽暗尘。老泪向人收不尽,愁边和雨湿衣巾。
众人耻贫贱,相与尚膏腴。我情既浩荡,所乐在畋渔。
山泽时晦暝,归家暂闲居。满园植葵藿,绕屋树桑榆。
禽雀知我闲,翔集依我庐。所愿在优游,州县莫相呼。
日与南山老,兀然倾一壶。
柳家汀洲孟冬月,云寒水清荻花发。
一枝持赠朝天人,愿比蓬莱殿前雪。
堂馆绿阴皆面水,图书乌几喜无尘。棕榈交叶绕遮井,菡萏倾花故向人。
世事从渠宁分拙,交游于尔觉情亲。澧兰沅芷秋风里,明日南云别更新。