袨(xuàn)服华妆着处逢,六街灯火闹儿童。
长衫我亦何为者,也在游人笑语中。
元宵节时,到处都能碰到女人们穿着盛装,化着美好的妆容来看灯;小孩子们则在街道上欢闹着。
我这个穿朴素长衫的读书人做什么呢?也在游人欢声笑语的气氛中赏灯猜谜。
袨服:盛服,艳服,漂亮的衣服。华妆:华贵的妆容。着处:到处。闹:玩耍嬉闹。
长衫:读书人多穿着长衫。何为:为何,做什么。
开头两句写京都元夕的热闹场面,"袨服华妆",写出了游人们穿着鲜明华丽,”六街灯火“写出了大街小巷到处在舞弄着花灯的景象,前两句用元夕日,街上的人们的装束和举动反衬了汴京一派繁华、升平的气象,也为下文诗人这个穿着长衫的读书人都外出游玩,沉醉在游人的欢声笑语,抒发情感作铺垫。
而三句一转,用“长衫”对“炫服华妆”,写到自己竟然也随游人追欢逐乐。一个隐晦的发问,包含着辛酸的自嘲,严峻的自责,同时也是对前面所铺叙的场景的否定。表现了诗人对此时金朝的偏安处境的嘲讽,也表达了对繁华背后危机的担忧。
此诗展现了游人在元宵节游玩的景象,写出了元夕夜的盛世繁华,手法上,用乐景抒哀愤之情,长衫和炫服华妆的对比,含蓄动人,意味深长。
千门开锁万灯明,正月中旬动地京。
三百内人连袖舞,一时天上著词声。
千门:形容宫毁群建筑宏伟,众多,千门万户。
内人:宫中歌午艺妓,入宜春院,称“内人”。著,同着,犹“有”。
本诗描写家家出门、万人空巷、尽情而来、尽兴方归闹上元夜的情景,使上元灯节成为了最有诗意,最为消魂的时刻。
唐宫内万灯齐明,舞衲联翩,歌声入云,有鸟瞰式全景、有特写武近景,场面壮观,气象恢宏。
千门开锁万灯明:“千门开锁”就是指很多门的锁都打开了,“千门”泛指很多门,门锁都打开了即人都出门了。
“万灯明”万灯,泛指很多灯,明则是亮起来了。正月中旬动帝京:“正月中旬”正月的中旬就是指正月十五。“动”震动。形容热闹。“帝京”是指京城、国都百内人连袖舞:“三百内人”应该是指很多的宫女。“三百”也是形容人数众多的,非实指。“连袖舞”是指一时天上著词声跳舞。“一时”是说当时,“天上著词声”是指人间的歌舞乐声直冲云霄,传到天上。也是极言歌舞的热闹和盛大,以及街上人数的众多,声可直传天上。
三年过了又三年,阅遍华岩满五千。
功德完满珍重去,何劳使者上高田。
鹅黄染柳。海棠红透。恰才过、禁烟时候。云拥沙堤,见轮蹄驰骤。
来祝相公眉寿。
薇圃新移,花鸟正宜春昼。日日把笙歌送酒。玉带麟袍,勋业三朝旧。
此福人间希有。
有灯无月不娱人,有月无灯不算春。
春到人间人似玉,灯烧月下月如银。
满街珠翠游村女,沸地笙(shēng)歌赛社神。
不展芳尊(zūn)开口笑,如何消得此良辰。
这样的夜,如果只有灿烂的灯,缺少皎洁的月,无以尽兴,这样的夜,如果只有皎洁的月,没有灿烂的灯,无以为春。
春天迈着轻盈的脚步来到人间,美人如花似玉,彩灯带着欢欣的笑意燃烧月下,月亮如水似银。
满街珠宝翡翠闪耀,那是春游的村女,歌声嘹亮,笙管悠扬,那是小伙在赛社神。
如果不尽兴游玩,开怀大笑,怎么对得起这样的吉日良辰?
社神:土地神。古代每逢社日(分春社,秋社两种)有祭祀土地神,祈祝丰收的习俗。
尊:古代盛酒器具。
山根短日堕寒影,溪上乱风吹结衣。
自怜野性老尚癖,逢着梅花便不归。
似当年,退红更见,犹余洗妆泪。水窗幽意。看小影如魂,明月能记。
冰弦听到无生际。葱尖飞恨起。来伴渡江桃叶,矮篷春雪底。
浔阳苦竹漫为家,孤芳品,合配灵均湘芷。仙不去,却恋人间何味。
天涯且漫悲沦落,肯今夜、焚香同鄂被。须替尔,横安一位,岁寒三友里。
水入金河滟玉虹,填街车马拥尘红。九重天近风云壮,万雉城高鼓角雄。
花底催朝冠佩列,酒边听曲绮罗丛。太平光景春台乐,物物薰陶圣化中。
最秀中丞句,尤奇苦热篇。开函回白雪,展卷失寒天。
砚石犹堪砾,壶冰岂自坚。蠹鱼冬不蛰,萤火夜应然。
才是洪垆纵,名将汗简传。歌来探綵扇,写罢撤青毡。
藻笔还生色,云笺更杂烟。五言如挟纩,一字解缠绵。
病暍南风后,魂销大雅前。霜台三十载,就日片心悬。
淳乎淳,没机心。
撮茎草作翳晴药,锻黄丹成红指金。
发汾阳怒骂伤人语恶,中曹源蛊毒刻骨冤深。
扫狐兔露苍鹰牙爪,咬猪狗添老虎精神。
是师真,非师真。
僧繇描不得,阁笔几沉吟。