病骨愔愔百不如,不应投老更看书。古今得丧今方辨,且向斜阳弄蠹鱼。
家资是何物,积帙(zhì)列梁梠(lǚ)。
高斋(zhāi)晓开卷,独共圣人语。
英贤虽异世,自古心相许。
案头见蠹(dù)鱼,犹胜凡俦侣。
家中的财产是些什么,就是那满满一屋的书籍。
在环境优美安静的书斋缓缓打开书卷,徜徉书海与圣贤心灵对话。
德才兼备的人们虽然没有在同一时代,但自古以来他们却是互相赞许欣赏的。
在书桌上看见书的欣喜,胜过与阔别已久的好友相见。
何物:什么东西;什么人。积帙:积聚的书籍。梁梠:房屋的梁和檐。
高斋:高雅的书斋。常用作对他人屋舍的敬称。
英贤:指德才杰出的人。相许:赞许。
蠹鱼:虫名。即蟫。又称衣鱼。蛀蚀书籍衣服。体小,有银白色细鳞,尾分二歧,形稍如鱼,故名。这里借指书籍。俦侣:同伴。
轻寒三月恰春阴,苍雾青岚苦滞淫。客至梅花初满瓮,官贫柏子尚充鬵。
樱桃红晕枝枝玉,杨柳黄疏树树金。笑语东风何恶薄,独迟芳信到于今?
低头对千载,把卷竟长日。兴亡见俯仰,忠佞更得失。
意合心自知,感嘅屡沾臆。朱黄纷几砚,缃素互编帙。
比邻亦好事,挟策到蓬荜。纵谈及羲皇,坐待寒月出。
往日矜夸一任谩,远来共醉事殊难。高楼罢酒天初雨,短榻挑镫夜向阑。
流落倾城同一叹,忖量终岁得多欢。此怀恐逐晨钟尽,留遣回肠报荅看。
幽沉谢世事,俯默窥唐虞。上下观古今,起伏千万途。遇欣或自笑,感戚亦以吁。缥帙各舒散,前后互相逾。瘴痾扰灵府,日与往昔殊。临文乍了了,彻卷兀若无。竟夕谁与言,但与竹素俱。倦极便倒卧,熟寐乃一苏。欠伸展肢体,吟咏心自愉。得意适其适,非愿为世儒。道尽即闭口,萧散捐囚拘。巧者为我拙,智者为我愚。书史足自悦,安用勤与劬。贵尔六尺躯,勿为名所驱。
读书老何为,更读聊遮眼。此意虽等閒,高情寄无限。
错磨千古心,翻覆几忘饭。不知白云去,春静山中晚。
世间万事有乘除,自笑羸然七十余。
布被藜羹缘未尽,闭门更读数年书。
我性难谐俗,诗书独与亲。一楼堪累月,万事付诸人。
会意辄忘食,起思如有神。停杯待明月,下榻为嘉宾。
永日三茅顶,寒江一钓缗。愿言长若此,已谓乐无伦。
貌以缨冠改,人添识面新。今时崇意气,骨肉在胡秦。
尝笑陶元亮,何如郑子真。祗因三径费,失却葛天民。
局蹐邯郸步,惭惶西子矉。浪从双眼白,生取几人瞋。
物物私其假,生生总是尘。鷾鸸犹有智,鸥鸟固难驯。
快意醒前梦,回头迹已陈。停云閒对户,堪与洗心论。
未得书中味,晨昏苦读书。欣然生雅趣,更觉胜閒居。
不独挑灯后,端如食蔗初。勤当求万卷,暇岂等三馀。
积学原无尽,伊人恰似舒。功夫深养到,佳境乐何如。