禀性实无用,干名谬所望。中为禄仕逼,误有世俗偿。
组绶见羁縻,簿书正抢攘。语言畏时忌,谈笑忧事妨。
往者托山林,未能下羲皇。迩来失吾真,终日几发狂。
期会非本务,米盐岂大方。洒心赖篇籍,发兴依松篁。
朋友素所畏,道路阻且长。怨极倘见思,寄声慰离肠。
野客赏春怜物华,不将手触新开花。且留林下引狂蝶,看舞东风倾绿霞。
我携数卷书,歌诵剑江上。书中何所言,一一超形象。
我心会其神,源泉莫知乡。中有几微存,欲语恐添障。
安得凌长风,趋拜濂溪丈。
病后身轻欲御风,羽人谁遣过墙东。乾坤有地云随驭,日月多情鸟出笼。
诗社几人时野服,使君五马古侯封。天机动我鸣还舞,更爱新巢在老松。
云物登台庆履长,翩翩车骑客衣裳。心驰上国离南国,路绕他乡达故乡。
此日送君同虎拜,到时趋陛近龙光。家园莫恋连枝会,须道怀人水一方。
君如汉景真残矣,幸承文绪资前美。吴楚深机谁故挑,晁周为国同诛死。
赐几初销反侧心,争博翻教逆萌始。家令峭直而刻深,以刻逢君应自抵。
刘氏未安晁氏危,智囊此日愚谁似。当年事急倚何人,坚壁轻骑夷叛垒。
漫持侯约阻非功,岂知鞅鞅还相訾。可怜父子并殊勋,同相同侯同系累。
安刘惟勃将惟夫,刘氏既安周氏毁。父得絮提缘主存,子终欧血因梁委。
君不见传弟从容繇易言,疏婴刺盎几嚣烦。本谋何必尽羊孙,田叔烧辞乃坐飧。
卜居屏山下,俯仰三十秋。终然村墟近,未惬心期幽。
近闻西山西,深谷开平畴。茅茨十数家,清川可行舟。
风俗颇淳朴,旷土非难求。誓捐三径资,往遂一壑谋。
伐木南山巅,结庐北山头。耕田东溪岸,濯足西溪流。
朋来即共欢,客去成孤游。静有山水乐,而无身世忧。
著书俟来哲,补过希前脩。兹焉毕暮景,何必营菟裘。
齿发衰残志虑昏,谗兴妇口可心寒。不知尤物能为祸,却为骊姬寝食安。
人情谁忍弃天伦,公独能将义灭亲。何惜一时诛贼子,不妨千古作纯臣。
避纣穷居北海滨,归来端为有仁人。武王不听车前谏,饿死西山志亦伸。