我初游丛林,得人如满月。细披云雾间,桂影若可掇。
旋转二十年,相半分会别。暮途喜可掬,妙语等冰雪。
告我第一义,光艳忽振发。老魔俱辟易,善类随击拂。
是真万里足,一举安能辍。径山光暂韬,夜气尤昭彻。
异时摩聊老,荐藉意甚切。子果识至人,指顾石必裂。
出我连城珍,郊庙冠前列。无令刖足翁,二献文为拙。
昔年车马绕芳丛,倒尽金缸卧醉红。可惜秾华俱扫地,兔葵燕麦自春风。
梁君遁世偕妻孟,崔母祈天为妇唐。身是六朝人物旧,眼看三世子孙昌。
人知翕翕味方隽,谁识耽耽意最长。犹恨年龄不满百,仅成三万五千场。
迅商呼不来,午汗如翻浆。
道人空万缘,解后赞公房。
虚室千世界,圆满一钵囊。
碧云护兜率,白日照普光。
萧萧芦苇中,着此清净坊。
鉴师从西来,一喝登慈航。
唾手举慧刃,斫断烦恼韁。
邀我供煮饼,心地陡清凉。
官焙破苍璧,桃笙涨寒江。
从师问究竟,室西照残阳。
烟里梅花别是清,略无风动亦寒馨。如焚古鼎龙涎饼,坐对幽窗水墨屏。
窃得玉京桃,踏断金华草。
白云满蓑衣,内有金丹宝。
白云深处学陈抟,一枕清风天地宽。
月色似催人起早,泉声不放客眠安。
甫能蝴蝶登天去,又被杜鹃惊梦残。
开眼半窗红日烂,直疑道士夜烧丹。
炼就红铅不计斤,五湖四海十余春。
今朝杖屦庐山下,雨笠烟蓑一个身。
甲观鸿都安在哉,壁经犹怯祖龙灰。椎轮有事驱铜辇,宝轴何人擅玉台。
明月珠分隋掌玩,结风衣称楚腰裁。六朝芳草皆销歇,空隐西园游上才。
翠竹婵娟傍野潭,秋山日映草堂寒。云枝桂树临虚榻,翡翠山鸡照碧湍。
漫学赤须求茂苑,久携青剑隔长安。时时野服乘高兴,采药吞芝歌远峦。