鞦韆旧俗讲堂东,稚子相呼我半聋。莫对春风思拍拍,应随释氏说空空。
染红濡绿诗魂远,去国怀乡客意同。先冢纸钱投未得,几声啼鸟落花中。
他皆携酒寻芳去,我独关门好静眠。唯有杨花似相觅,因风时复到床前。
每年每遇清明节,把酒寻花特地忙。
今日江城衰病起,佛前新火一炉香。
一百六日春正浓,江村片水桃花通。
兰桡双飞柳底灭,船头细草摇轻红。
女郎祠前美人集,骄春粉黛花神泣。
小姑倚嫂姊将妹,佛香惹袖朝云湿。
竞舍金钗铸善财,笑打流莺映花立。
等闲倾尽吴儿国,玉骢仿佛酒无色。
百年日日宜清明,昨日无端送寒食。
眼前色界非非天,烟花梦断空遗钿。
青原寡妇哭何事,日暮东风吹纸钱。
不愁饥苦互相侵,念此愆阳与伏阴。饮系经纶须畅饮,斟存燮理要平斟。
舞雩自有春风乐,茅屋难忘魏阙心。杯酒空持讵能醉,商歌聊尔发悲吟。
山头兰若石楠春,山下清明烟火新。
此日何穷礼禅客,归心谁是恋禅人。
多暖少寒春不晴,最伤心处是清明。故园寒食花争发,雨歇莺啼千万声。
琪树吹香荡夕晖,华簪人对雪霏霏。汉宫新火初传烛,楚女行云乍湿衣。
一片花疑蝴蝶化,满枝春想玉钗肥。娥眉不用梨园曲,唱彻瑶台醉未归。
清明春律十分回,草色连云花尽开。禁籞幸随诸彦入,安车仍赐上师陪。
百壶未许都门饯,九奏先从帝所来。鱼钥恩留方锡劝,柳边迟日莫相催。
几年留滞起边愁,只忆家园烂熳游。今日西来更愁索,却令人意忆并州。