文帝为君固有馀,岂容流涕复长吁。单于可击非无策,表饵陈来术已疏。
不多年纪好文章,珍重吾家坦腹郎。志笃尚须开万卷,学成何止擅三场。
功名世济方为孝,冰玉人看亦有光。别后自嗟心力倦,犹能刮目日相望。
响屐廊中金玉步,采苹山上绮罗身。
不知水葬今何处,溪月弯弯欲效颦。
忆昔绍兴际,垂髫游上都。舜廊时访道,禹殿日陈谟。
士肄几三代,儿嬉遍九衢。謏闻仍有幸,犹及拜先儒。
元鼎元年东有兵,未央催班不待明。龙骧虎步拥旄出,蚁蚁部曲随鸣钲。
三千珠履皆上客,囊中有锥谁为发。莫歌雌兔眼迷离,长城可倚知在谁。
千羊不如一狐腋,草底寒虫漫啾唧。两口四目未必智,天下奇才余星坠。
舟中指可掬,冀北马群空。漆身吞炭为国士,射足接处谋已同。
义感丹诚虹贯日,坛上成功方顷刻。纵有明珠千丈长,安能保得头常黑。
定是寒僧独扣扉,书声犹共雪花飞。市中来往空如织,就里无人是白衣。
忆惜金鞭观玉台,当年并驾尽龙騋。
恰逢居易投诗去,又报奇章袖贽来。
病谢交游空感旧,老无气力尚怜才。
孟阳残锦都能几,莫为诸君更剪裁。