江边又寒食,伧客奈离襟。
恨满王孙草,愁多望帝禽。
鸡毬轻薄事,歌酒宴游心。
尽付吴儿辈,惟知屏迹深。
绝域年华久,衰颜泪点新。每逢寒食节,频梦故乡春。
草绿唯供恨,花红只笑人。南辕定何日,无地不风尘。
月落秋山万象清,湿萤微近露枝明。梦魂黯淡家千里,鼓角凄凉夜几更。
弟子亡来乡校冷,舍人别后子虚成。银河渐转梧桐黑,何处江湖望客星。
出城跨驴路幽敞,樱桃树上仓庚响。到寺残日已西匿,看竹湿云已东往。
山中夜雨五更骤,门前溪水三尺长。老僧贪凉起诵经,渔翁爱晴去撒网。
偶坐松间理清课,辄向天边结遥想。笑他黄蝶逐花飞,羡尔青虫缘壁上。
一样莺花二月天,饧箫声里兴萧然。三旬九食吾家事,不独今朝是禁烟。
流水横桥小洞门,乱来遗迹暗消魂。
剑沉旧井龙湫废,碑断阴崖鹤冢存。
落日樵苏归古道,西风禾黍入孤村。
扶桑海水今清浅,应待麻姑为细论。
寂寞柴门村落里,也教插柳记年华。
禁烟不到粤(yuè)人国,上冢(zhǒng)亦携庞老家。
汉寝唐陵无麦饭,山溪野径有梨花。
一樽径籍青苔卧,莫管城头奏暮笳。
即使冷冷清清开着几扇柴门的村落里,也还是要插几根杨柳枝条,标志出每年的节令。
寒食的传统虽然没有传到遥远的广东,但清明上坟奠祭祖先的礼仪还是和中原一样。
时至今日,汉唐两代的王陵巨冢,已经没有人前去祭祀;而山边溪间的小路上仍生长着许多梨花。
世代更替,非人力所能左右,不如喝上他一杯醉卧在青苔上,莫管关城门的号角声是否响起来。
庞老家:指庞德公一家。庞德公,东汉襄阳人,隐居在岘山种田。此泛指一般平民百姓全家上坟事。
共仰之推千古贤,纵无寒食亦能传。生前不怕棉山火,死后何须要禁烟。
子推言避世,山火遂焚身。四海同寒食,千秋为一人。
深冤何用道,峻迹古无邻。魂魄山河气,风雷御宇神。
光烟榆柳灭,怨曲龙蛇新。可叹文公霸,平生负此臣。
列馆成恬旷,垂轩坐息机。
未须人境远,已觉世尘违。
筠密秋生院,花残日背扉。
谁将示冲漠,予意正忘归。