桥北桥南千百树,绿烟金穗映清流。
青闺(guī)娟眼窥人过,翠染柔丝带雨稠(chóu)。
没幸章台成别恨,有情灞(bà)岸管离愁。
塞垣(yuán)多少思归客,留着长条赠远游。
青闺:原指女子居住的闺房。娟眼:原形容女子娟秀的眼睛。此处均用来形容柳树的叶芽。
灞岸:即灞水岸边,在陕西长安县东。河上有灞桥,汉唐人送客多至此,常折柳赠别,表示依依惜别之意,故云“有情灞岸管离愁”。
塞垣:边境地带。
邓尉山前古佛宫,湖波万顷贮群峰。欲寻老子当年处,五杏参天宝殿东。
庭皋鸣落木,游人感秋风。
援琴起中夜,鲜复襟期同。
寒蛩响檐侧,高雁翔云中。
鸡鸣戒行李,微日东窗红。
游从集盘榼,酒尽情未终。
行人难久留,矫首成西东。
愿言尺素书,岁岁常相通。
弹琴多去情,浮楫背潮行。人望丰壖宿,虫依蠹木鸣。
樯烟离浦色,芦雨入船声。如疾登云路,凭君寄此生。
秋风吹古道,木叶堕征衣。明月今宵缺,孤云何处飞。
关山行路恶,文字赏音稀。莫待相思剧,天寒早赋归。
人生行止在知己,远佐诸侯重所依。绿绶便当身是贵,
青霄休怨志相违。晚云辽水疏残雨,寒角边城怨落晖。
此去黄金台上客,相思应羡雁南归。
四极虽云共二仪,晦明前后即难知。西方尚在星辰下,
东域已过寅卯时。大海浪中分国界,扶桑树底是天涯。
满帆若有归风便,到岸犹须隔岁期。
一回憔悴望江南,不记兰亭三月三。
花自无言春自老,却教归燕与呢喃。
君此卜行日,高堂应梦归。莫将和氏泪,滴著老莱衣。岳雨连河细,田禽出麦飞。到家调膳后,吟好送斜晖。
听雨思移竹,看云忆种瓜。短垣新旧叶,荒圃浅深花。
地僻方征战,天寒未室家。吴侬嬉岁晚,米价似泥沙。