镜虽明,不能使丑者妍;酒虽美,不能使悲者乐。
男子之生桑弧蓬矢射四方,古人所怀何磊落!我欲北临黄河观禹功,犬羊腥膻尘漠漠;又欲南适苍梧吊虞舜,九疑难寻眇联络。
惟有一片心,可受生死托,千金轻掷重意气,百舍孤征赴然诺。
或携短剑隐红尘,亦入名山烧大药。
儿女何足顾,岁月不贷人;黑貂十年弊,白发一朝新。
半酣耿耿不自得,清啸长歌裂金石。
曲终四座惨悲风,人人掩泪无人色。
林塘天与占深幽,一把茆轻万户侯。
漠漠断云开复合,纤纤微雨落还收。
奇峰角立千螺晓,远水平铺疋练秋。
诗料满前吾老矣,笔端无力固宜休。
小小林亭花竹幽,低徊似拟慰公愁。相看剧饮终无绪,坐叹风光信水流。
禾黍离离露一丘,淡烟轻霭夕阳秋。微基西枕邯山尽,往事东随漳水流。
御辇金车何处去,閒花野草几时休。可怜全赵繁华地,留作行人万古愁。
昧爽发汾水,崇朝经白沟。茫茫古战场,四时天为秋。
断魄化腐草,精灵化寒飕。英雄不可招,世事如东流。
惟有战士骨,万古无人收。依依野草黄,恻恻行人愁。
行人愁未已,四海方戈矛。
远师驺忌鼓鸣琴,去和南风惬舜心。
从此他山千古重,殷勤曾是奉徽音。
城南虏已合,一夜几重围。自有金笳引,能沾出塞衣。
听临关月苦,清入海风微。三奏高楼晓,胡人掩涕归。
风荷似醉和花舞,沙鸟无情伴客闲。
总是此中皆有恨,更堪微雨半遮山。
荷塘烟罩小斋虚,景物皆宜入画图。
尽日无人只高卧,一双白鸟隔纱厨。
魏郡遗空垒,苍苍接水湄。雁冲斜鸟阵,柳拂捲龙旂。
楼阁青云恨,陂䧜白日悲。北门无锁钥,肠断立郊垂。
野航春入荻芽塘,远意相传接渺茫。落日一篙桃叶浪,薰风十里藕花香。
河回遽失青山曲,菱老难容碧草芳。村北村南歌自答,悬知岁事到金穰。