家犹千里望,客动四时心。白云迷马首,岐路转荒沉。
慇勤贵溪长,归程巧相禁。令我舍周道,反从他径寻。
我无穷途泪,尔昧指南针。当年问津者,亦受耦耕侵。
彼惟避世侣,未必附缨簪。去去何足讶,松竹自有林。
松风甚幽远,竹露颇清深。生刍在空谷,宁殊玉与金。
我驹我自策,不用劳尔音。
朝漕百舟金,暮漕百舟粟。
一岁漕几舟,京师犹不足。
此河百馀年,此舟日往复。
自从有河来,宜积万千屋。
如何尚虚乏,仅若填空谷。
岁或数未登,飞传日逼促。
嗷嗷众兵食,已忧不相属。
东南虽奠安,亦宜少储蓄。
奈何尽取之,曾不留斗斛。
秦汉都关中,厥田号衍沃。
二渠如肥膏,凶年亦生谷。
公私富囷仓,何必收珠玉。
因以转实边,边兵皆饱腹。
不闻漕汴渠,尾尾舟衔轴。
关中地故存,存渠失淘斸。
或能寻旧源,鸠工凿其陆。
少缓东南民,俾之具饘粥。
兹岂少利哉,可为天下福。
又放轻帆泊晚沙,竹篱生笋柳生花。风吹蘋叶知潮上,烟出松门见日斜。
屏外乞浆无杵臼,桥头包饭有胡麻。停舟不用淹歌舞,四海于今未一家。
高树寒阴落掩扉,城头钟阜夕烟微。青枫江上人才返,黄菊花初蟹欲肥。
行乐系钱随处好,论诗烧烛隔年违。黑头那易身无事,且为频来趁短晖。
平生羞捷径,到此尚狐疑。望断澹台路,登高赋所思。
萧相深诚奉至尊,旧居求作奉诚园。
秋来古巷无人扫,树满空墙闭戟门。
鹅城西畔入龙渠,茂宰閒邀出郭车。画里云山偏过鸟,镜中菱荇不潜鱼。
斜阳隔岸通樵唱,明月当空照客裾。到处风流问湖水,郎官今夜醉何如。
七里严陵濑,三声旧断猿。成仁身后事,之死梦中魂。
白日空军幕,青编美相门。南来一鸣雁,犹感鹡鸰原。
纵辔不嫌远,逢山犹一登。
夕阳陂渺渺,残雪塔层层。
折竹横遮道,饥乌下啄冰。
欲归还小驻,倚杖对崚嶒。