灭没晨曦弄淡晴,追随杖履行间亭。
花逢酒侣容先醉,柳见诗人眼乘青。
三月光阴半流水,百年身世一浮萍。
啼鹃只管催春去,不道衰翁已怕听。
重城犹自雪纷纷,匝地浓阴不可分。轻薄因风随舞絮,迷离蔽日胜浮云。
争春梅柳都无色,画粉楼台自策勋。毕竟寒威能几曰,隔林红已逗斜曛。
建安七子云锦裳,东阿冠佩俨帝傍。
美人依约驻何许,卮言和饰含芳芗。
虎头妙处似痴绝,丹青貌出花边月。
空词无色重徘徊,多态有颦转萧屑。
软风吹香态耳苍,蘅皋芝田晴翠长。
玉笙飘断牵情梦,羽葆翻开雇影光。
兰钗横峨双凤翥,调高不染巫峰雨。
龙髓生霞谢露铅,蝉衫如水萦金缕。
瀛洲学士老率更,服暗编简谁施嫱。
平生肝肠忽妩媚,神气钩画同飞扬。
阅晋经唐今几昔,光景常鲜日月白。
绍兴天子曾品题,价重珊瑚何翅百。
吾闻商雒神灵居,祗今王会临皇舆。
原公翊我九畴主,更睹龟呈绿字书。
释律周儒礼,严持用戒身。安禅思剡石,留偈别都人。雨合吴江黑,潮移海路新。瓶盂自此去,应不更还秦。
婆娑舞忽凌空去,散漫狂还扫地来。
几片飞黏梅树上,恍疑昨夜有花开。
馀寒料峭黄昏暮,惊见东风吹柳絮。杜陵野老独归来,却入灞陵桥上路。
黄莺愁立花深处,恨湿金衣寒两羽。园林浑似晚春时,一片琼花飞玉树。
只消顷刻便漫漫,人亦求窥造化难。
柳外情知非絮落,梅边误作有花看。
朱门合席持杯暖,紫塞分屯坐甲寒。
慨想英雄当此际,肯分事业与袁安。
兵火频年巳可怜,今来江浒有渔船。穷猿远度藤萝月,小犊深耕桑柘烟。
喜听虞廷初振旅,犹闻范老旧筹边。几回虎帐论心处,坐我春风玉树前。
春云结成三日霖,朔风吹作一尺雪。纷纷委地玉花乱,皎皎照户虹光发。
一樽相对老孟光,寒窗痴坐灯明灭。踏雪观梅亦不恶,月夜西楼更清绝。
惠连发清兴,袁安念高卧。
余故非斯人,为性兼懒(lǎn)惰(duò)。
赖(lài)兹尊中酒,终日聊自过。
大雪之时,谢惠连曾有清逸的兴致,而袁安也曾恬然高枕而卧。
我本来就不像他们那样的人,更何况我的性情又是这样懒惰。
全凭着那杯中的美酒,整天姑且这么孤独地度过吧。
惠连:南朝文学家谢惠连,曾作《雪赋》,其文高丽清奇。袁安:汉代人。
故:本来。斯人:这二人。