彳亍谁嗟行路难,红尘扫尽绿枝残。天涯半是伤春客,飘泊烦他青眼看。
天台吴架阁,京下忆寻梅。倚杖月中立,思君江上来。
夜深怜雪落,香动觉春回。独坐溪边石,晴云满绿苔。
远峰涵碧水拖蓝,才放新青春已三。无那萦愁复萦恨,晓风残月忆江南。
弟兄三十辈,今得几人存。偶逐囧卿骑,同倾学士樽。
人占星聚里,吾喜月当轩。此后经旬约,期君不负言。
清和风暖樱桃醉。记合卺、成佳会。玉楼向晚妆成,亲见珠钗低坠。
椽烛光寒新月晦。红影动、斜飞襟袂。回首漠阜空,竟难寻仙佩。
香奁狼藉孤灯背。但留些、断金翠。几番悔恨当时,不与蝶裙同施。
簸土扬灰休细觅,怎再上、别人头髻。只道落怀中,却原来是泪。
春风骀荡吹人衣,残丝罥花曳空飞。
间愁十丈断不得,雄蜂雌蝶相因依。
高楼夹路凌云起,琐窗鸾柱弹流水。
鸾声啼老杨柳烟,香梦蒙蒙隔千里。
景为春时短,愁随别夜长。
暂(zàn)棋宁号隐,轻醉不成乡。
风雨曾通夕,莓(méi)苔有众芳。
落花如便去,楼上即河梁。
春天的时光总是短暂,离别的愁绪让这夜晚时光格外漫长。
暂时下几盘棋只是聊解愁绪,不能像隐士们那般超脱,轻微的酒醉也不能说是进入了醉乡。
暮春的风雨日夜不停,而不堪风雨摧残的春花,也迅速凋零,全都散落在苍绿的莓苔之上。
花落了春天也将随之而去,那么这楼上就是送春归去的地方。
暂棋宁号隐:用典出自《世说新语·巧艺》:“王中郎以围棋坐隐。”轻醉不成乡:化用典故,《新唐书·王绩传》:“绩著《醉乡记》,以次刘伶《酒德颂》。”
河梁:桥。也借指送别之地。
独饮对辛盘,愁上眉弯。楼窗今夜且休关。前度落红流到海,燕子衔(xián)还。
书贴更簪(zān)欢,旧例都删。到时风雪满千山。年去年来常不老,春比人顽。
独自对着辛盘饮酒,愁绪渐上眉头。打开楼窗独站楼前,仿佛看到前些时候随河水流入大海的落花又被燕子衔回。
对书贴簪欢这些旧习已了无兴趣,心中想到的只有那千山的风雪。年去年来春也不曾老去,人却无法抵挡岁月的侵蚀渐渐衰老。
辛盘:《风土记》:“元旦以葱、蒜、韭、蓼蒿、芥杂和而食之,名五辛盘,取迎新之意也。”
书贴更簪欢:书贴,《荆楚岁时记》:“立春日,悉剪彩为燕以戴之,贴‘宜春’二字。”簪欢,立春日簪幡胜为欢。古时立春日,人们剪彩为小幡或胜(一种妇女头饰),插在头上。
洛阳城东西。
却作经年别。
昔去雪如花。
今来花似雪。
蒙蒙夕烟起。
奄奄残晖灭。
非君爱满堂。
宁我安车辙。
遥山明如罨画,玄冬暖剧青阳。喜见滇云旧侣,重到并州故乡。