山头白云如擘絮,竹鸡无声鸠唤妇。团团朝日在林梢,寒日梨花溪口路。
一峰独秀横溪阴,青林倒影千丈深。上有白龙蛰幽洞,岁旱往往能为霖。
如今寂寞空山里,古屋荒坛冷红紫。会看前度种花人,他年来作巢居子。
攘臂言兵议已疏,锐身字小却良图。分民本计适已事,窃帝一时聊自娱。
千载箕封遗俗在,九州禹迹远邻无。鲰生目睫疑空论,鲂鱮枯鱼势故殊。
月出柳城东。
微云掩复通。
苍茫萦白晕。
萧瑟带长风。
羌兵烧上郡。
胡骑猎云中。
将军拥节起。
战士夜鸣弓。
秀颈红唇脸花碧,秋波湛湛倾人色。高楼雾暖四时春,蝴蝶飞来归不得。
裾回縠转香风催,引商按徵云徘徊。鸣钟考鼓玉丘颓,讵识乐极生悲哀。
别日何易会日难。
山川悠远路漫漫。
郁陶思君未敢言。
寄书浮云往不还。
涕零雨面毁形颜。
谁能怀忧独不叹。
耿耿伏枕不能眠。
披衣出户步东西。
展诗清歌聊自宽。
乐往哀来摧心肝。
悲风清厉秋气寒。
罗帷徐动经秦轩。
仰戴星月观云间。
飞鸟晨鸣。
声气可怜。
留连怀顾不自存。
茂陵家四壁,不必在成都。老矣招魂苦,伤哉问影孤。
市中宁有虎,屋上岂无乌。四海皆行路,吾何必此途。
皇娲化万象,赋受无奇偏。胡为堕爱境,亦为尤物牵。
煌煌灵祠花,玉蕊冠春妍。婉如倾国姝,独立江湖边。
顾惜怨夺移,含秀梁宫烟。青黄竟自寇,始信拥肿全。
珍材归好事,肌理致且坚。瑑刻方寸馀,遗像规汾壖。
愿言税灵驭,要复安所怜。神游妙难诘,岂以大小悬。
槐根开梦国,橘实游棋仙。静想宝龛中,坐纳东南天。
况有大者存,指顾超八埏。
道家奠灵简,自昔仰神仙。真子今将命,苍生福可传。
江山寻故国,城郭信依然。二室遥相望,云回洞里天。
海上清光发,边营照转凄。深闺此宵梦,带月过辽西。