湖水何太狭,君山望不浮。川陵有变态,客子自清游。
新树低临渚,澄云晚泊舟。笛声今夜月,谁醉岳阳楼。
落花寒食送郎时,涩舌莺雏语较迟。长歌短曲郎都解,只学郎声唱竹枝。
少日尝嗤稼圃非,近来闲听老农知。
世间机械从来耻,不惮晨昏抱瓮疲。
东门有行客,落日满前山。圣代谁知者,沧洲今独还。
片云归海暮,流水背城闲。余亦依嵩颍,松花深闭关。
葳蕤凌风竹,寂寞离人觞。怆怀非外至,沉郁自中肠。
远行从此始,别袂重凄霜。
为爱戴安道,翛然到竹轩。寒云流古堞,绿水涨名园。
一阵秋过雁,三声啼断猿。主人何处去,不敢漫题门。
征衣才解又严装,祇为戎机尽夜忙。九县飘摇何日定,三精昏暗几时光。
中原痛哭悲涂炭,左衽惊看尽犬羊。惭愧皇唐谁再造,千秋吾欲吊汾阳。
伥伥泽畔日吟哦,六十年光一刹那。我愧梁鸿犹赁庑,人传邵子有行窝。
安贫差喜恩仇少,养拙还欣阅历多。身后尚留遗憾事,君亲未报总蹉跎。
来去扁舟凫鹜趋,酒痕霜气照江湖。
新吟欲比南丰橘,迭沁肝脾起老夫。
闻道边城苦,霏霏八月霜。怜君铁衣冷,不敢爱新凉。