层轩新筑涧之濆,日射丹书草木薰。天末火流秋沆砀,冈头玉润晓絪缊。
清寒恍对晴山雪,散漫如瞻华岳云。不似滕王高阁上,珠帘捲雨又斜曛。
苍颉史籀世既远,斯冰徐张犹善书。国朝杰出吴与赵,俗工纷纷讹鲁鱼。
如锥画沙钗折股,会稽峄山化黄土。尚幸新泉丹井存,更有吴兴能复古。
鸿都石经劫火焚,蓬莱翻刻亦飞尘。二碑屹立颍昌里,字画犹为人所珍。
青城山樵虞阁老,书法中郎名誉早。萧吴杨杜号升堂,昆吾金刀刻刚卯。
华亭李扩心好奇,凡将尉律幼所师。商盘周鼓秦汉石,临摸扫秃千毛锥。
朅来相见娄江沚,铁崖铁限亲曾履。富儿金多招不行,门外求书日成市。
慈亲倚闾思告归,归去匆匆仍索诗。嗟予潦倒丘壑里,迟子铭功书鼎彝。
夹岸危崖接太虚,人家都在峡中居。风高露冷街灯暗,卧听涛声入井闾。
堂堂自是出群雄,独立苍茫唱大风。不尽波澜生笔底,无穷宇宙在胸中。
壮图未已头颅白,噩梦曾经劫火红。蜀水巴山君共我,照人肝胆总相同。
山客长须少在时,溪中放鹤洞中棋。生金有气寻还远,
仙药成窠见即移。莫为无家陪寺食,应缘将米寄人炊。
从头石上留名去,独向南峰问老师。
桥上车马发,桥南烟树开。青山斜不断,迢递故乡来。
我爱松溪叟,贤声闻海东。耳从今岁顺,颜胜去年红。
好客酒多贮,陶情诗自工。遥知荣禄养,寿与大椿同。
缟带随车去莫攀,诗名重见动江关。画船醉倚芙蓉露,吟到西湖第几山。
仙子朝元下石坛,却留丹灶付云看。玉虬偷得三千颗,瘦骨清癯耐岁寒。
淮民穷到骨,忍复搥其肌。
不知铁钱禁,作俑者为谁。
行商断来路,清野多流离。
主人日边来,四牡驱以驰。
或云易之是,或云收之宜。
几人困往返,遂逐文书移。
救焚卒无策,燎火久益滋。
缅怀征搉初,山海煮摘时。
虽云便公家,亦复挠其私心。
今者纵虎豹,而使渴与饥。
萧萧芦苇林,日夜边风吹。
悲哉淮南民,持此将安之。