二八婵娟大堤女,开垆相对依江渚。待客登楼向水看,邀郎卷幔临花语。细雨濛濛湿芰荷,巴东商侣挂帆多。自传芳酒涴红袖,谁调妍妆回翠娥。珍簟华灯夕阳后,当垆理瑟矜纤手。月落星微五鼓声,春风摇荡窗前柳。岁岁逢迎沙岸间,北人多识绿云鬟。无端嫁与五陵少,离别烟波伤玉颜。
何处笛?深夜梦回情脉脉,竹风檐雨寒窗隔。
离人几岁无消息,今头白,不眠特地重相忆。
春艳艳,江上晚山三四点,柳丝如剪花如染。
香闺寂寂门半掩,愁眉敛,泪珠滴破胭脂脸。
江水碧,江上何人吹玉笛,扁舟远送潇湘客。
芦花千里霜月白,伤行色,来朝便是关山隔。
月落霜繁深院闭,
洞房人正睡,
桐树倚雕檐,
金井临瑶砌。
晓风寒不啻,
独立成憔悴,
闲愁浑未已,
人心情绪自无端,
莫思量,休退悔。
独立阶前星又月,
帘栊偏皎洁。
霜树尽空枝,
肠断丁香结。
夜深寒不彻,
凝恨何曾歇,
凭阑干欲折。
两条玉箸为君垂,
此宵情,谁共说?
林雀归栖撩乱语,
阶前还日暮。
屏掩画堂深,
帘卷萧萧雨。
玉人何外去,
鹊喜浑无据,
双眉愁几许。
漏声看却夜将阑,
点寒灯,扃绣户。
一段江山秀气,风流故国王孙。三年不惯冰天雪,白璧借春温。宦路常难聚首,别期先已销魂。与君两鬓犹青在,梅竹老夷门。
一段江山秀气,风流故国王孙。三年不惯冰天雪,白璧借春温。
宦路常难聚首,别期先已销魂。与君两鬓犹青在,梅竹老夷门。
香暧金堤满,湛淡春塘溢。已送行台花,复倒高楼日。
异境良难测,非仙岂合游。星辰方满岳,风雨忽移舟。喷月泉垂壁,栖松鹤在楼。因知修养处,不必在嵩丘。
金陵分手再,江路岁华深。日落鸿遵渚,星稀鹊绕林。
行藏君独善,忧患我同心。青镜频看发,毋令白雪侵。