五陵春色泛花枝,心醉花前远别离。落羽耻为关右客,成名空羡里中儿。都门雨歇愁分处,山店灯残梦到时。家住洞庭多钓伴,因来相贺话相思。
伯劳飞燕苦西东,载酒看云几日同。别后相思君识否,断肠多在雨声中。
天遣诗肠取病宽,浑然虚白得还丹。铁门限外千年调,玉版声中一字难。
作夏可知行药趣,送春准拟折枝看。梦医尚寐吾方始,欲寄陈芳觅暂安。
秋风吹皱银塘水,小雨芙蓉不胜洗。谁拣新红折得来,不怕绿芒伤玉指。
烟丝有恨自悠扬,相惹相牵短复长。双头并作幽修语,一夜露痕黄粉香。
我有银瓶秋水满,君心不似莲心短。绿房结子为君收,种向明年应未晚。
淡月笼春沙,幽禽弄寒竹。烟际灭孤帆,江天自寥廓。
池上莲荷不自开,山中流水偶然来。
若言聚散定由我,未是回时那得回。
凭高莫送远,看欲断归心。别恨啼猿苦,相思流水深。
翠云南涧影,丹桂晚山阴。若未来双鹄,辽城何更寻。
玉堂高,良夜静,两行绿鬓珠帘影。双眸光射简编青,蜡花红过枝头杏。
墨光如漆颜如玉,如此豪奢差不俗。十载听鸡萧寺中,名成合享风流福。
夺得鳌头付阿兄,钜笔如椽专史局。按来新乐五音调,小宋名高宫禁熟。
剪烬清宵素手劳,焚膏彩袖扬清馥。月初高,风弄竹,丹铅已看盈篇幅。
应与金莲一例传,千秋照耀双枝独。
我住城西寺,君归湖上山。马声知驿路,树色认乡关。
远戍霜鸿惨,荒汀雪鹭閒。自怜堤畔柳,愁绪不禁攀。
峨峨石经山,莲峰吐金碧。秀气钟芯题,胜槩拟西域。
竺坟五千卷,华言百师译。琬公惧变灭,铁笔写苍石。
片片青瑶光,字字太古色。功非一代就,用藉万人力。
流传鄙简编,坚固陋板刻。深由地穴藏,高从岩洞积。
初疑神鬼工,乃著造化迹。延洪胜汲冢,防虞犹孔壁。
不畏野火烧,讵愁藓苔蚀。兹山既无尽,是法宁有极。
如何大业间,得此至人出。幽明获尔利,乾坤配其德。
大哉弘法心,吾徒可为则。