我生独后邵康节,白首黄尘走阡陌。
兴来犹作山水游,不减当年谢康乐。
归来读书茅屋底,不悟庭中雨漂麦。
往年为客上湘水,万里不异僧行脚。
东还苕霅又十年,日夜思归叹萧索。
移舟五湖吊范蠡,酾酒三高祠太伯。
岂无苍弁晴岚翠,亦有洞庭秋月白。
不问乌飞与兔走,自乐鸢飞共鱼跃。
去年买舟上吕梁,横波利石森戈戟。
狂吟不信风涛险,浩饮只恐沧溟窄。
眼中往往逢故人,谩说人民已非昨。
去年二月到燕城,官河水动冰初拆。
解装孤馆深闭门,尘缨未暇沧浪濯。
城西招提双杏树,闻道花开亦将落。
汤休妙语数见招,怜我同是江南客。
嗟余卧病已旬浃,出门不奈东风恶。
西家蹇驴许相借,明日无风便如约。
政使飘零满地香,共拾残英带冰嚼。
陶翁昔年怀隐德,手种黄花只一色。南山杯酒义熙年,北窗枕簟羲皇宅。
九霄原是儒家子,作画多年胡昩此。丹青入手劳心思,不极妖艳心不止。
我闻菊品三十六,此画模写犹未足。世情每自逐时好,隐德谁能识幽独。
愿君笔端改常度,剥落繁华反贞素。万里风霜摇落馀,一枝秋色长如故。
秋气萧森草木疏,忆君重过水云居。休将玄鬓歌弹铗,长向青藜问校书。
世态江河忘百折,茅斋风日惜三馀。浮名尽付沧洲外,司马何劳赋子虚。
东山曾订十年期,翠竹江村入梦思。世路正怜投檄早,故园偏恨见君迟。
牢笼天地心犹壮,呼吸烟霞鬓未丝。欲向云房借飞舄,便从华岳访希夷。
世故熏人易变初,谁能变处即如如。
相看有道遽难说,且可还家深读书。
修竹盈门,寒泉迸石。
此老何为,居之终日。
泉知说法,竹亦能禅。
洞山五位,临济三玄。
直指示众重说偈,瞿昙舍身得其半。
东山和出一字无,擘破面门君自看。
两头蚯蚓呈三要,五眼胡孙念八还。
老蚌吞除龙树月,瞎驴撞出赵州关。
妙德熏天富,空生彻骨穷。同将一点雪,煅出太虚空。
少待鹍鹏化,聊资九万风。殷勤问行李,一箭过辽东。
醯鸡负须弥,瞬息九万里。猕猴对秦镜,一一总没尾。
生平五湖心,短笛秋风里。借问鱼有无,夜凉天在水。