东风薄劣絮飞斜。红香落、乱朝霞。榆钱不买春风住,人未还家。
翠绡泪,滴无涯。
小院重重芳草绿,屏半掩、梦梨花。鹃声又唤黄昏近,几阵归鸦。
渐看月影到窗纱。
小子尔定孙,来前吾语汝。
尔今既加冠,盍以成人遇。
今尔名以榘,字尔以方叟。
告尔名字义,尔其敬听受。
榘所以为方,是为法度器。
极天下之方,不能外乎是。
在人事而言,不越乎此理。
此理根所性,其本一而已。
散诸事物间,各各有所止。
当然不容易,万殊而一揆。
截截有成法,方正无少陂。
圣人安而行,所欲不逾此。
贤者勉而复,折旋必中矣。
学者思圣贤,於学亦必以。
所择要精明,所执在固緻。
法皆自中定,方非由外至。
如或非礼视,是以不法视。
於视为不方,随物而妄宣。
如或非礼动,是以不法动。
於动为不方,随物而妄往。
惟视方而明,不为非礼倾。
惟听方而聪,不为非礼从。
惟言方而信,不为非礼徇。
惟动方而直,不为非礼适。
一一守吾法,私意无容杂。
寻绝枉尺为,乘戒诡遇合。
直道范驰驱,何行不检押。
其可者则与,不可者必拒。
交游自正方,不随不可去。
有善者则从,不善者必克。
处事自正方,不随不善溺。
随物则为圆,非圆特其偏。
同流而合汙,在方诚有愆。
先方而后圆,於圆乃可全。
既无一不方,斯无一不圆。
动容皆中礼,从心得孔传。
岂但方之熟,实惟圆之安。
圣法万世在,榘尔其勉旃。
称名惕自省,闻字肃反观。
斯义无尔愧,服膺常拳拳。
九月蝉稀九日催,年光如逐水声回。
人思往事凄凉在,菊倚荒庭寂寞开。
落叶偶从池上过,夕阳初傍酒边来。
白衣去后无消息,雨湿东篱欲长苔。
春阴正愁绝,夜雨复淋漓。
楚客南冠日,湘累去国时。
千山花尽落,万壑水东之。
脉脉灯前意,夫君知不知。
往岁曾随江客船,秋风明月洞庭边。
为看今夜天如水,忆得当时水似天。
去后朝朝有所望,过江才觉别离长。梦君不及魂飞苦,怨我强如意感伤。
大海回波终共命,朔风吹雪已盈肠。早知澹泊生烦恼,何苦当时不忍狂。
照水飞禽斗影,舞风小径低花。征鸿排尽相思字,音信落谁家。系恨腰围顿减,禁愁酒力难加。楼高日暮休帘卷,芳草满天涯。
段段寒沙浅水,萧萧暮雨孤篷。香罗不共征衫远,砧杵客愁中。
别恨慵看杨柳,归期暗数芙蓉。碧梧声到纱窗晓,昨夜几秋风。
柳色津头泫绿,桃花渡口啼红。一春又负西湖醉,离恨雨声中。客袂迢迢西塞,馀寒翦翦东风。谁家拂水飞来燕,惆怅小楼东。
几曲微风按柳,生香暖日蒸花。鸳鸯睡足芳塘晚,新绿小窗纱。
尺素难将情绪,嫩罗还试年华。凭高无处寻残梦,春思入琵琶。