覆鹿悠悠梦已醒,移文深谢草堂灵。莲峰径绕来求仲,木榻年深坐管宁。
拄杖谩扶头未白,故山惯见眼犹青。茅斋静闭横塘上,还把馀閒注鹤经。
束书辞都门,整棹还苕川。
羁游二十春,寓农安一廛。
家无卓锥地,三挈囊衣迁。
移居古城隅,开门枕漪涟。
容膝居易安,环堵地自偏。
水竹惭履道,风物异平泉。
扫轨谢奔竞,面壁参枯禅。
仰愧此坊名,飞英驰日边。
吾方师老圃,樊须无间然。
何当毕婚嫁,四十在明年。
縠波流暖云,花光艳绿薲。
津头洗红女,蝴蝶上罗裙。
罗裙秋水上,明珰摇白桨。
飞下双鸳鸯,溘溘潮水响。
老慵祗合在鸡群,变化那能慕海鹍。
壮岁亲朋多死别,穷途造化与生存。
欲寻衣食愁无路,却被妻孥怨少恩。
健笔期君今落第,相赒未得剩空论。
洛阳马叟世称贤,童稚相看四十年。
只道诗名传宇内,宁知酒债满江边。
蓬蒿久没扬雄宅,虾菜聊随范蠡船。
此日将书付归雁,不胜清泪湿吴笺。
沉檀应在骨,龙麝自薰心。千载吟蕲竹,清雅少知音。
徐稚卧不起,青衫老柴门。仲舒著繁露,要明王道尊。
相逢非竟日,此怀谁与论。朗咏鄱阳篇,江南烟雨昏。
老桐初无异,憔悴辈散木。
良材固自信,终岁委空谷。
孤根听霜霰,厥命寄樵牧。
虽云具宫徵,谁意望琴筑。
天公怜冤愤,霹雳驱怪伏。
蛟龙出苍干,电火燃裂腹。
造物一愍吊,为惠在反覆。
神驰变废物,瞻赏改旧目。
裂为君子琴,日奏太古曲。
因知物兴废,尚尔转祸福。
志士抱孤操,来者怳未卜。
壮年昧筹算,奚用定荣辱。
少日尝嗤稼圃非,近来闲听老农知。
世间机械从来耻,不惮晨昏抱瓮疲。
海日苍凉两鬓丝,异乡飘泊已多时。欲为散木居官道,故托长桑说上池。
蜀客著书人岂识,韩公卖药世偏知。道涂同是伤心者,只合相从赋《黍离》。