四年不预茱萸会,欲倒西江浣渴心。弟劝兄酬俱契阔,天高地迥独登临。
忽闻紫雁愁先破,未见黄花意更深。眼底故人多白发,秋风衰谢畏知音。
回合空山万叠苍,磻溪投钓此开疆。儒家俎豆连洙泗,战图戈鋋接楚梁。
四岳子孙终海屿,诸田意气尽尸乡。不惟仲父能轻重,形胜由来自霸强。
长羡横飞霄汉远,多惭窘步路途穷。如何会合青天道,俱是衰迟白发翁。
万里每嗟音信绝,一樽还喜笑言同。遨游莫作经春计,伫看高旌促召东。
有酒且莫斟,听我歌一曲。
所歌无长语,江梅倚修竹。
炯炯寒露冰,皎皎白驹谷。
粲粲能赋人,日日对高躅。
诗如何水曹,发兴扬州牧。
味入傅岩翁,调鼎国受福。
桃李岂不华,入景混凡木。
偃蹇有长松,穷年相照瞩。
东西知隔几牛鸣,山势绵绵若引绳。
待向冈边结茅屋,幅巾遥礼夜坛灯。
夜雨须停棹,秋风暗入衣。见君尝北望,何事却南归。
运际熙丰政日新,近臣摛藻掞天门。当年翰墨文章妙,晚岁经纶德业尊。
纪事丰碑推大手,忧民温诏尽嘉言。大门接武登鳌禁,犹喜交游到子孙。
汗漫铺澄碧,朦胧吐玉盘。雨师清滓秽,川后扫波澜。气射繁星灭,光笼八表寒。来从云涨迥,路上碧霄宽。熠耀游何处,蟾蜍食渐残。棹翻银浪急,林映白虹攒。练彩连河晓,冰晖压树干。夜深高不动,天下仰头看。
朝班尽说人宜紫,洞府应无鹤着绯。
从此玉皇须破例,染霞裁赐地仙衣。
斗城云接始青天,汴水浮春放洛川。缯巘千峰延璧月,珠帘十里晃灯莲。
五门端阙初元夕,万历宣和第二年。圣世亲逢叨四近,颁觞连日缀群贤。