一径梨花过雨沾,日华浮动碧丝帘。前轩插遍垂杨柳,看舞春风又画檐。
文彩垂星虹,欲献明光宫。琉璃水沉紫烟润,花生彩笔摇春风。
行行辞家几千里,交游每结青云士。尔来客舍依我邻,夷说悠德不归意。
燕山五色雪舞花,大河一夜回仙槎。故园桂松色依旧,人民城郭还惊嗟。
丈夫平生。
人生如断蓬,万里忽相值。会日常苦难,别日常苦易。
十年闻子名,未识已心醉。我友岂不多,爱子好心地。
身小胸胆大,面目无邪气。磊磊栋梁姿,温温瑚琏器。
人物衰落尽,百马逢一骥。我怀未倾倒,离别已复至。
天寒霜正繁,山险道不利。君行独何为,百里求自试。
愿持孝友资,发为恻隐治。上马且勿难,吾民伫嘉惠。
他年庙堂上,举此亦不异。强饭数寄书,待尔慰穷悴。
垂鬟不语立花阴,忽向东风泪满襟。长记湖边寒食节,柳丝曾折赠同心。
员子一寒世无有,爱簇生盘如爱酒。
菠韮铁甲几戟唇,老苋绯裳公染口。
骈头攒玉春试笋,掐指探金暮翻韮。
达官堂馔化沟坑,我诵菜君人解否。
青连远戍和烟重,静映疏栊窣缕轻。游子不归春梦断,南轩一树有啼莺。
轻盈恰与地相宜,才种纤枝又引枝。不及垂阴向黎庶,春风一路送亡隋。
海潮声里越溪头,谁种千株夹乱流。安得辞荣同范蠡,绿丝和雨系扁舟。
玉门关外絮飞空,破虏营前昼影浓。
可便消兵无好术,忍教攀折怨春风。
北出阴关去,何人肯待君。无青山拥晋,半浊水通汾。雁塞虽多雁,云州却少云。兹游殊不恶,莫恨暂离群。