孤雁飘飘客异乡,洞庭水落倍悲凉。黄芦苦竹去何暮,朔雪寒云飞已长。
吊影自怜沙上月,鸣声空咽路傍霜。白头感汝偏相忆,弟妹萧条老更伤。
曾是风雨力,崔巍漂来时。落星夜皎洁,近榜朝逶迤。
翠潋递明灭,清潈泻欹危。况逢蓬岛仙,会合良在兹。
宝镜出匣中,尘垢乃翳之。一朝事拂拭,鉴物分妍蚩。
灵台素澄湛,利欲或昏迷。谁知方寸间,至理森在兹。
先师有明训,于以觉后知。性善苟能复,圣贤可同归。
汙泥除尽藉根花,留得孤芳照病翁。
水面亭亭尘不染,县知不是蓼花红。
多病早休官,自是台无馈。
东门享鶢鶋,宁若龟曳尾。
有酒可斟酌,有力给薪水。
朗咏渊明诗,如斲郢人鼻。
所期免朝饥,敢幸赏异味。
大{载车肉}来邻邑,细缕出纎指。
一见喜折屐,三思食失匕。
珍非我可常,灶非吾敢媚。
胡可狥口腹,有若囊无底。
诸君有用学,土苴足经世。
龙肝与风髓,何求不适意。
此岂费万钱,正自不难致。
贵贱理则殊,气味固相似。
粲粲冰肌雪未暾,萧萧疏影写黄昏。情深西子湖边树,梦入罗浮月下村。
万斛春光归笔力,一枝云气沁香魂。清江寂寞杨丞远,无限风流此日存。
万水东奔江汉回,无边秋色洞庭开。荡胸云雾晴兼吐,得意帆樯晚并来。
望阙长悬公子思,登楼谁是仲宣才。茅茨漂泊鱼龙窟,满目苍葭楚泽哀。
危槛高凭万里风,湖天飞雨映冥濛。二仪漭荡长波外,七泽回游元气中。
绮宴疑张龙女宅,瑶弦似听帝妃宫。酒阑忽见君山出,髣髴仙鬟亸太空。
宜春苑外最长条,闲袅春风伴舞腰。
正是玉人肠断处,一渠春水赤阑桥。
南内墙东御路旁,预知春色柳丝黄。
杏花未肯无情思,何是情人最断肠。
苏小门前柳万条,毵毵金线拂平桥。
黄莺不语东风起,深闭朱门伴细腰。
金缕毵毵碧瓦沟,六宫眉黛惹春愁。
晚来更带龙池雨,半拂阑干半入楼。
馆娃宫外邺城西,远映征帆近拂堤。
系得王孙归意切,不关春草绿萋萋。
两两黄鹂色似金,袅枝啼露动芳音。
春来幸自长如线,可惜牵缠荡子心。
御柳如丝映九重,凤凰窗柱绣芙蓉。
景阳楼畔千条露,一面新妆待晓钟。
织锦机边莺语频,停梭垂泪忆征人。
塞门三月犹萧索,纵有垂杨未觉春。
落落崆峒一大儒,四方心逸忆江湖。
东南赖有林君复,万里清风去不孤。