唐代司晨有牝鸡,灭残宗室殆无遗。
若非仁杰擎天力,李鼎将移属武媚。
君不见许旌阳光,飞符走剑蛟龙降。
一朝功行满仙籍,宝册金丹来帝旁。
又不见孙思邈来,玉函方出千药。
棲迟犹作地行仙,良以活人恩施博。
要知天地德好生,鬼谋客邪胡由乘。
有符有药解济世,此心即可通神明。
桃椎耳孙乐虚静,符水能灵药能圣。
呼雷麾雷电缚魑魅,二竖三彭俱听命。
困者以醒病者甦,孳孳予岂为利图。
梓人作室橐驼树,治民相国非殊涂。
降魔要竖大法幢,起死要下黄昏汤。
更频繁物色合谁属,请起江湖登庙堂。
每爱江城里,青春向尽时。一回新雨歇,是处好风吹。破石黏虫网,高楼扑酒旗。遥知陶令宅,五树正离披。
岩间度月华,流彩映山斜。晕逐连城璧,轮随出塞车。
唐蓂遥合影,秦桂远分花。欲验盈虚理,方知道路赊。
升仙台前白玉碑,柱石拿攫龙之而。鸿文载在御制集,初不假手词臣为。
我来摩挲一再读,颠者踪迹大可疑。忆昔元人失其鹿,群雄角逐争驱驰。
濠州布衣人未识,芒砀云气常随之。金陵一朝定九鼎,六合不足烦鞭笞。
是时楚兵最剽悍,不自量力来交绥。国家将兴有先兆,天遣来告贞元期。
明明天眼识王气,故以险怪惊愚蚩。英君往往谋略秘,计大不许寻常窥。
亦如田单破燕骑,神道设教尊军师。不然兹事乃近诞,小数何足夸权奇。
白旄一麾江汉靖,军前长揖从此辞。留侯自伴赤松去,谷城空立黄石祠。
天池之山高巍巍,竹林仙驭杳莫追。鹤归倘记石华表,世代已逐沧桑移。
百年雨露在山泽,惟有松柏参天枝。
短褐频趋道路尘,青毡犹是向来贫。为怜褦襶随朝士,特赐哆啰出罽宾。
燥湿推恩惭厚庇,短长称意荷终身。从今听雨听风候,儤直堪夸楯梐人。
猿不闻呼僧已归,翠烟依旧锁崔嵬。
水今流向人寰去,山昔飞从佛国来。
古径夏寒风落木,苍崖阴润雨生苔。
客缨自喜无尘濯,歌罢沧浪饮一杯。
晴湖水落葑田乾,白鸟飞来立晚寒。
杨柳不知秋已远,尚摇疏翠拂栏干。
碧玉双幢白玉郎,初辞天帝下扶桑。手持云篆题新榜,十万人家春日长。
寒空五老雪,斜月九江云。钟声知何处,苍苍树里闻。