淳熙戊戌冬十月,恰似东风三月诗。
冰霜不变沍寒色,溪壑次第回春姿。
花情柳意已无耐,红英粉艳争纷披。
道傍牛喘不复问,欲了公事真痴儿。
已作亭下别,未忘灯下情。吟多欲就枕,更漏转分明。
静夜四无邻,荒居旧业贫。
雨中黄叶树,灯下白头人。
以我独沉久,愧君相见频。
平生自有分,况是蔡家亲。
静静的深夜四周没有相邻,居住在荒野因为家中清贫。
树上黄叶在雨中纷纷飘零,犹如灯下白发老人的命运。
自惭这样长久地孤独沉沦,辜负你频繁地来把我慰问。
我们是诗友生来就有缘分,更何况你我两家还是表亲。
自有(fèn):一作“有深分”。分:情谊。蔡家亲:也作“霍家亲”。晋羊祜为蔡邕外孙,这里借指两家是表亲。
金马诏何晚,茂陵居近修。客来云雨散,鸟下梧桐秋。
迥汉衔天阙,遥泉响御沟。坐看凉月上,为子一淹留。
别离杨柳陌,迢递蜀门行。若听清猿后,应多白发生。
虹霓侵栈道,风雨杂江声。过尽愁人处,烟花是锦城。
东风落尽辛夷花,遥忆美人天一涯。美人久别音信杳,想见只今霜鬓华。
山房幽深市嚣远,白日枕书眠碧霞。崖高瀑布洒晴雪,净筅石鼎烹春茶。
平生青紫不挂眼,荣名绊人安足誇。当年我来访遗迹,拄杖看云著双屐。
玉箫吹断凤不来,但见千峰倚天碧。台前日夜溪水流,金星光动溪中石。
脱身拟欲恣幽栖,坐占琼台炼金液。衰年误堕尘网中,齿豁头童竟何益。
无事解衣坐,超然心境空。深林翳炎日,万壑来天风。
间停白羽扇,试拂朱丝桐。醉罢不知夕,月生沧海东。
冉冉朝仍暮,萧条官舍幽。
闭门三尺雪,触物一虚舟。
虫蠹生涯尽,萍漂世事浮。
尚思方技学,多病未能休。
蓬莱道山到者稀,忽随飚驾同来归。
天横阆野望不尽,地绝瀛海如无依。
初得松门入萧瑟,渐绕苔径穿芳菲。
奇花异卉不可识,但觉春是人间非。
高檐长廓白日静,朱帘绿幕清风微。
仰观群玉三大字,始忆上帝书所储。
赤图绿牒文字古,空桑孤竹音调希。
饮中八仙各洒落,琼林风月相光辉。
坐而投壶妙贯耳,立而对弈工解图。
吟诗诵赋清且永,何事顾我频嘘欷。
君不见咸平景德时,太平都在杨刘诗。
又不见庆历元佑际,后来谁与欧苏继。
只今延阁多才贤,如玉在山珠在渊。
杨刘欧苏未为老,秦皇鼌张俱少年。
有客野於孟东野,更宜卢仝作诗社。
碧笺小纸辱佳命,青林紫笔令挥写。
君山天酒浇枯肠,吸尽一回酴醾香。
赠君千岁白鹿健,报我三尺金鱼光。
羽陵蠹简非我处,老上龙庭欲飞去。
凤台南轩又招手,第一内宅由来住。
东西南北身已老,安得丹液还元脑。
碧桃洞口花乱飞,留待归来不须扫。
要识人间过去愁,春宵风雨到湖楼。
如今此恨无分处,应有知人在后头。