山蔬有真味,肉食者不知。
老我於空林,自爱园中葵。
种莳举有法,采撷初无时。
置之折脚铛,燎以枯松枝。
芼之以姜桂,是乃性所宜。
嗜此心成癖,自觉甘始饴。
既足果吾腹,何用五鼎为。
众欲不干虑,出处常委蛇。
笑傲泉石间,万象皆吾诗。
我已自忘我,人知我为谁。
西风吹客襟,客正白头吟。
无复欢娱意,惟伤迟暮心。
饱虹明远浦,饥鹘下荒林。
日月不相贷,人生那易禁。
客袂只翩翩,家林何处边。
天寒愁远道,木落感衰年。
惨澹渔村日,凄凉雁渚烟。
秋来更多疾,空有梦归田。
迟迟松柏林,郁郁山水窟。依依久住人,宛宛旧游客。
人客不改心,山木不改色。彼哉同州庸,华蘼何所择。
寒葩冷蕊索精神,一夜东风淑气匀。惆怅灵均幽谷伴,相随蕃卉竞先春。
昨夜雪深疑有雨,五更还作扫云风。我于此地虽无责,伤时失事心则同。
起来怅望一吁歔,又觉烈日侵阶红。隔墙鼓吹去何许,入户哀怨号无踪。
寻花恋蕊尔自乐,啼夫哭子情无穷。平生感慨垂老别,异时独与新丰翁。
迩来眼力不解事,彷佛推堕此境中。天公岂肯违一物,尔且莫叹杼柚空。
无心致祷祷必应,会见一雨半年丰。
睡馀落莫肘难支,节物依然我自衰。已悟龙蛇终不爽,何须龟筴强稽疑。
孤怀佛语虽能遣,归路佳人已叹迟。共吊沉湘无数日,却嗟轻负习家池。
千株含露态,何处照人红。风暖仙源里,春和水国中。流莺应见落,舞蝶未知空。拟欲求图画,枝枝带竹丛。
病肠休洗老休医,七十能饶百岁期。不死任还蓬岛客,
无生自有雪山师。浮云聚散俱关虑,明月相逢好展眉。
既兆未萌闲酌度,不如中抱是寻思。
百虫声里坐,夜色共冥冥。远忆诸峰顶,曾栖此性灵。
月华澄有象,诗思在无形。彻曙都忘寝,虚窗日照经。