危楼高百尺,手可摘星晨。
不敢高声语,恐惊天下人。
朝来伐竹已千竿,始觉籓篱宇宙宽。照室丹光林外见,隔溪山色座中看。
春秋岂信栽培易,风雨那愁出入难。凤鸟不来龙已去,空山谁与报平安。
我适天边还,君又天边去。忽谩相逢遽别离,牵衣无计留君住。
无计留君住,有意待君回。明年春江花正开,望君船从江上来。
停棹我门前,握手论衷素。相看颜面俱如故,始信天边多雨露。
关山夜月明,分彩照胡兵。
将军拥节起,长戍受降城。
焚烽望别垒,欲验盈虚鴂。
塞笳将夜鹊,战气今如此。
重关掩莫烟,云阵上祁连。
思妇高楼上,遥心万里县。
古今谩说飞来寺,幻化神工亦异哉。寒玉一泓开地脉,翠屏千级绝尘埃。
驯猿童子朝留饭,杖锡禅僧晚渡杯。到此令人清百虑,海中谁道有蓬莱。
神工铸明镜,持进嫦娥宫。嫦娥羞鉴容,暮挂扶桑东。
浮云散天风,照耀九海空。如何万丈光?泻入诗仙胸。
谈玄走银蟾,落笔惊彩虹。掩却星斗文,孤辉天地中。
献馘声腾泮水边,将坛儒老握兵权。刻期三日果如此,一笑众军皆粲然。
天遣云霓苏大旱,人看图画上凌烟。嗟余莫效戈矛力,空咏蓝关马不前。
一从归白社,不复到青门。时倚檐前树,远看原上村。
青菰临水拔,白鸟向山翻。寂寞於陵子,桔槔方灌园。
山寂寂兮无人,又苍苍兮多木。群龙兮满朝,
君何为兮空谷。文寡和兮思深,道难知兮行独。
悦石上兮流泉,与松间兮草屋。入云中兮养鸡,
上山头兮抱犊。神与枣兮如瓜,虎卖杏兮收谷。
愧不才兮妨贤,嫌既老兮贪禄。誓解印兮相从,
何詹尹兮何卜。
山中人兮欲归,云冥冥兮雨霏霏。水惊波兮翠菅蘼,
白鹭忽兮翻飞,君不可兮褰衣。山万重兮一云,
混天地兮不分。树晻暧兮氛氲,猿不见兮空闻。
忽山西兮夕阳,见东皋兮远村。平芜绿兮千里,
眇惆怅兮思君。
〔一作过青溪水作〕
言入黄花川。
每逐青溪水。
随山将万转。
趣途无百里。
声喧乱石中。
色静深松里。
漾(一作演)漾泛菱荇。
澄澄映葭苇。
我心素已闲。
清川(一作明)澹如此。
请留盘石上。
垂钓将已矣。