归马起暝壑,微灯耿深竹。
农翁具鸡黍,要我林下宿。
共谈陇亩事,未语眉已蹙。
邑胥迩来稀,每涨卷平陆。
山中复小旱,一雨仅半熟。
举酒属乃翁,微笑以胜哭。
湖乡尔何知,瀰漫正吞屋。
且共尽此觞,人苦不知足。
闷把阑干猛拍。一向翠奁尘积。孤鸾那得影儿双,怕见菱花碧。
梅浅月朦胧,鬓亸云狼藉。愁容自己也难看,敢望他怜惜。
清和风暖樱桃醉。记合卺、成佳会。玉楼向晚妆成,亲见珠钗低坠。
椽烛光寒新月晦。红影动、斜飞襟袂。回首漠阜空,竟难寻仙佩。
香奁狼藉孤灯背。但留些、断金翠。几番悔恨当时,不与蝶裙同施。
簸土扬灰休细觅,怎再上、别人头髻。只道落怀中,却原来是泪。
姑苏一夜雨,端为泣仓公。太史梦中见,使君归去逢。
松枯月色澹,火灺药炉空。更恐少微坠,吾当瞻昊穹。
浥尘小雨清明近。几番花信。重来玉剪双双趁。玳梁堪认。
故巢新补芹泥润。落红相衬。流黄机畔人回瞬。陡添娇晕。
憩邯几住吕公轩,何意支流派最繁。接武箕裘多国器,将文点窜为家门。
从知姬姓本同气,况乃唐封出太原。谱志分明非漫合,不妨两地荐蘋蘩。
秣陵犹忆豪华地。醉春风、花明媚。碧城彩绚楼台,紫陌香生罗绮。
夹十里秦淮笙歌市。酒帘高曳红摇翠。油壁小轻车,间雕鞍金辔。
同游放浪多才子。诧酣歌、如高李。傲时江海狂心,怀古虹霓雄气。
归卧云庐霜满鬓,十年间、多少愁思。春梦绕天涯,度烟波千里。
为郎非白头,作牧授沧洲。江界乘潮入,山川值胜游。
暑气随转扇,凉月傍开楼。便欲归田里,抛官逐隐侯。
罢郎东出守,半路得浮舟。大旆行当夏,桐江到未秋。
云闲分岛寺,涛静见沙鸥。谁伴临清景,吟诗上郡楼。
夹道人家水竹间,马头山色画应难。天公故故开云幕,乞与莲峰仔细看。
霜冷汀洲云冷波,水中花撒小银杯。花似水仙人似玉,醉看明月不知回。