曾共刘谘议,同时事道林。与君相掩泪,来客岂知心。
阶雪凌春积,炉烟向暝深。依然旧童子,相送出花林。
平生金石友,沦落向辰州。已是二年客,那堪终日愁。
尺书浑不寄,两鬓计应秋。今夜相思月,情人南海头。
五岳名山天下奇,拟从遐览寄深思。幼舆丘壑真成癖,宗炳神游意巳移。
对月时从僧寺饮,看花何必主人期。惭余未脱樊笼累,羡尔飘飘任所之。
汴宋南迁社稷忧,忠魂应念国包羞。钱塘千载英雄恨,古木残阳掩暮秋。
我祖居邺地,邺人识文星。此地星已落,兼无古时城。
古风既无根,千载难重生。空留建安书,传说七子名。
贱子生桂州,桂州山水清。自觉心貌古,兼合古人情。
因为二雅诗,出语有性灵。持来向长安,时得长者惊。
芝草不为瑞,还共木叶零。恨如辙中土,终岁填不平。
吾宗戴豸冠,忽然入西京。怜其羽翼单,抚若亲弟兄。
松根已坚牢,松叶岂不荣。言罢眼无泪,心中如酒酲。
万浪东不回,昭王南征早。龙舟没何处,独树江上老。
吾欲问水滨,宫殿已生草。
乱蓬无根日,送子入青塞。苍茫万里秋,如见原野大。
鸟雀寒不下,山川迥相对。一马没黄云,登高望犹在。
惊风忽然起,白日黯已晦。如何恨路长,出门天涯外。
从经操懿狎孤儿,世事尤非扣马时。若道后人真可诳,空山焉有二贤祠。
送别春湖动客心,荇花无浪飐寒金。
晴山望极连江郡,沙鸟风樯度远林。
妾本怀春女,春愁不自任。迷魂随凤客,娇思入琴心。托援交情重,当垆酌意深。谁家有夫婿,作赋得黄金。